Zygmunt Chychła

Zygmunt Chychła (ur. 5 listopada 1926 w Gdańsku, zm. 22 września 2009 w Hamburgu^[1][2]) – polski bokser, zdobywca pierwszego po wojnie złotego medalu olimpijskiego dla Polski.

Zygmunt Chychła

Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1926 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	22 września 2009 Hamburg
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie złoto Helsinki 1952 boks (waga półśrednia) Mistrzostwa Europy złoto Mediolan 1951 waga półśrednia złoto Warszawa 1953 waga półśrednia Mistrzostwa Polski złoto Warszawa 1948 waga półśrednia złoto Wrocław 1949 waga półśrednia złoto Gdańsk 1950 waga półśrednia złoto Warszawa 1952 waga półśrednia
Odznaczenia

Życiorys

Syn Józefa. Treningi rozpoczął w 1939 w klubie Gedania. Po rozpoczęciu wojny został przez władze niemieckie pozbawiony obywatelstwa gdańskiego, a w 1944 przymusowo wcielony do Wehrmachtu. We Francji zdezerterował, po czym trafił do 2 Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa we Włoszech. Do Polski wrócił w 1946.

Zdobył czterokrotnie mistrzostwo Polski (1948, 1949, 1950 i 1952). Wszystkie tytuły wywalczył w kategorii półśredniej.

W 1947 debiutował w reprezentacji Polski pod przewodnictwem Feliksa Stamma. W 1948 pojechał na igrzyska olimpijskie do Londynu, gdzie dotarł do ćwierćfinału (przegrał z reprezentantem Włoch Alessandro D’Ottavio).

Zygmunt Chychła w polskiej reprezentacji w 1950 (czwarty od lewej)

W 1951 w Mediolanie zdobył mistrzostwo Europy. W Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” został wybrany najlepszym polskim sportowcem roku.

Na kolejnych igrzyskach w Helsinkach w 1952 zdobył złoty medal, wygrywając w finale z reprezentantem ZSRR Siergiejem Szczerbakowem. W drodze do finału zwyciężył mistrza olimpijskiego z Londynu i mistrza Europy z Oslo Júliusa Tormę (Czechosłowacja). W tym samym roku ponownie wygrał Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”.

Po powrocie z Olimpiady dowiedział się, że jest chory na gruźlicę. Postanowił wycofać się ze sportu, jednak polskie władze sportowe – nie chcąc, aby zawodnika zabrakło na Mistrzostwach Europy w Warszawie 1953 – wprowadziły go w błąd, twierdząc, że choroba się cofnęła. Chychła wystartował w mistrzostwach, na których zdobył złoty medal. Wskutek braku leczenia u sportowca rozwinęła się gruźlica, która spowodowała sporą jamę w płucach. Załamany, zakończył karierę sportową w 1953. Kiedy wyzdrowiał, szkolił młodzież w Gdańsku, Lęborku i Gdyni. W 1972 wyemigrował do Niemiec.

W reprezentacji Polski wystąpił 17 razy – wygrał 15 walk i 2 przegrał.

Stoczył 264 walki, 237 wygrał, 12 zremisował i 15 przegrał.

W 1953 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi i osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej i sportu^[3].

W 2003 Rada Miasta Gdańska przyznała bokserowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta.

Zygmunt Chychła zmarł w Domu Seniora w Hamburgu^[4].

Rok 2014 Polski Związek Bokserski nazwał rokiem Zygmunta Chychły^[5].