czyn

czyn (język polski)

wymowa:

IPA: [t͡ʃɨ̃n], AS: [čỹn], zjawiska fonetyczne: nazal. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) działanie, postępek, akt; zob. też czyn w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	czyn	czyny
dopełniacz	czynu	czynów
celownik	czynowi	czynom
biernik	czyn	czyny
narzędnik	czynem	czynami
miejscownik	czynie	czynach
wołacz	czynie	czyny

przykłady:

(1.1) Każda osoba, która dopuści się czynu okrucieństwa na zwierzęciu jest winna przestępstwa.

składnia:

(1.1) czyn D.

kolokacje:

synonimy:

(1.1) uczynek

antonimy:

(1.1) marazm, bezczynność, zaniechanie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. czynnik m

czas. począć, czynić ndk.

przym. czynny

przysł. czynnie

związki frazeologiczne:

czyn społeczny • w czynie społecznym

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) act, deed
• arabski: (1.1) عمل
• białoruski: (1.1) учынак m, дзеянне n, чын m
• dolnołużycki: (1.1) statk m
• duński: (1.1) akt w, aktion w, handling w
• esperanto: (1.1) ago
• francuski: (1.1) acte, action, fait
• hiszpański: (1.1) acto m
• niemiecki: (1.1) Tat ż
• rosyjski: (1.1) действие n
• sanskryt: (1.1) कृत
• szwedzki: (1.1) handling w, dåd n
• ukraiński: (1.1) дія ż, чин m
• wilamowski: (1.1) tȳt ż

źródła: