miejscownik

miejscownik (język polski)

wymowa:

IPA: [mʲjɛ̇jsˈt͡sɔvʲɲik], AS: [mʹi ̯ėi ̯scovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• i → j , ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	miejscownik	miejscowniki
dopełniacz	miejscownika	miejscowników
celownik	miejscownikowi	miejscownikom
biernik	miejscownik	miejscowniki
narzędnik	miejscownikiem	miejscownikami
miejscownik	miejscowniku	miejscownikach
wołacz	miejscowniku	miejscowniki

(1.1) gram. szósty przypadek deklinacji polskiej, odpowiada na pytania (o) kim? (o) czym?; zob. też miejscownik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) W języku angielskim nie ma formy miejscownika.

składnia:

(1.1) miejscownik + D.

kolokacje:

synonimy:

(1.1) locativus, lokatiwus, lokatyw

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. miejsce n

przym. miejscownikowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) locative
• baskijski: (1.1) lokatibo
• białoruski: (1.1) месны склон m
• czeski: (1.1) lokativ m, lokál m, šestý pád m
• duński: (1.1) lokativ w
• estoński: (1.1) lokatiiv
• farerski: (1.1) staðarfall n
• francuski: (1.1) locatif m
• hiszpański: (1.1) locativo m
• ido: (1.1) lokativo
• islandzki: (1.1) staðarfall n
• japoński: (1.1) 前置格
• kaszubski: (1.1) môlnik m
• łaciński: (1.1) locativus
• niemiecki: (1.1) Lokativ m
• norweski (bokmål): (1.1) lokativ m
• norweski (nynorsk): (1.1) lokativ m
• nowogrecki: (1.1) τοπική πτώση ż
• nowopruski: (1.1) lōkatiws m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• portugalski: (1.1) locativo m
• rosyjski: (1.1) предложный падеж m
• słowacki: (1.1) lokál
• ukraiński: (1.1) місцевий відмінок m
• włoski: (1.1) locativo m

źródła: