prawnuk

Podobna pisownia: prȧwnu̇k • prȧwnük

prawnuk (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈpravnuk], AS: [pravnuk] ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) syn wnuczki lub wnuka

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	prawnuk	prawnuki
dopełniacz	prawnuka	prawnuków
celownik	prawnukowi	prawnukom
biernik	prawnuka	prawnuków
narzędnik	prawnukiem	prawnukami
miejscownik	prawnuku	prawnukach
wołacz	prawnuku	prawnuki
ndepr. M. i W. lm: (ci) prawnukowie

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Jestem pierwszym prawnukiem mojej prababci.

(1.1) Właśnie urodził się panu kolejny prawnuk.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) praw. zstępny

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wnuk mos, wnuczka ż

forma żeńska prawnuczka

zdrobn. prawnuczek

związki frazeologiczne:

etymologia:

pra- + wnuk

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) great-grandson
• baskijski: (1.1) birbiloba
• białoruski: (1.1) праўнук m
• bułgarski: (1.1) правнук m
• chorwacki: (1.1) praunuk m
• esperanto: (1.1) pranepo
• galicyjski: (1.1) bisneto m
• hiszpański: (1.1) bisnieto m
• kataloński: (1.1) besnét m
• litewski: (1.1) proanūkis m
• łotewski: (1.1) mazmazdēls m
• niemiecki: (1.1) Urenkel m, Urenkelsohn m, Urenkelkind n
• nowogrecki: (1.1) δισέγγονος m, δισέγγονο n
• rosyjski: (1.1) правнук (právnuk) m
• serbski: (1.1) praunuk m
• ukraiński: (1.1) правнук m
• węgierski: (1.1) dédunoka
• wilamowski: (1.1) prȧwnük m

źródła: