Рутеньскый язык

Рутеньскый язык (так само знаный як староруськый, канцелярьскый славяньскый або простый язык) є історічный выходославяньскый язык, котрый ся хоснував од 15. до 18. столітя у Великым князівстві Литовскым, пізніше у Речі Посполитій і у Габсбурьскій монархії.^[1]

Не змыльте з русиньскым, російскым і староруськым языками.

Може гледате: русиньскый язык – модерный язык, котрым ся говорить на граніцях Мадярьска, Польска, Румунії, Словеньска і Україны

У 16. і 17. столітю рутеньскый язык підпав під вплив польского языка і церковнославяньского языка, што довело до поступного перепаду його хоснуваня у офіціалных сферох.

Рутеньскый язык мав дві головны функціональны формы:

• канцелярьскый язык — формальный, хоснованый в урядовых і правных документох.
• простый язык — народна форма, хоснована у літературі і освіті.

В пізнїйшых столітях рутеньскый язык поступні ся трансформував до сучасных выходославяньскых языків:^[2][3][4][5]

• білоруського — на югу,
• україньского — на севері,
• русиньского — у реґіоні Карпат.

Днес рутеньскый язык ся поважує за історічного предшественика тых языків і є предметом досліджіня лінґвістів і істориків.

Язык быв в минулости даколи называный русиньшчіна, што є уж днесь новый термін, хоснованый на означіня модерного карпатського языка — русиньского. Подобно быв занеханый і термін малорускый язык, бо выходив з концепції надрядженности російского языка.

Етімолоґія

Тот язык выник зос старославяньского языка і служыв як офіціалный язык адміністрації, судів, літературы і освіты. Писаный быв у кіріліцї, і у текстох ся хосновали терміны як:^[6][7]

• руськый язык (“ру́скаꙗ мо́ва” і “ру́скїй ѧзы́къ”),
• простый язык (“проста(ѧ) мова”, “простй ѧзыкъ”, “простый руский (язык)”, “простая молва” і “проста мова”).