Šampanjac

Šampanjac je penušavo vino koje se proizvodi naknadnim vrenjem vina u boci u kojoj se oslobađa ugljen dioksid, a naziv je dobilo po francuskoj pokrajini Šampanji. Dok neki proizvođači vina koriste ime šampanjac za svoja penušava vina, u brojnim državama ovo ime se može koristiti samo za vina koja dolaze iz Šampanje.

Šampanjac se često služi u posebnoj vrsti čaša

Za proizvodnju šampanjca dozvoljeno je koristiti samo tri sorte grozda. Od Pino noara, koji raste na krečnjačkim terenima, dobijaju se bogata, prefinjena vina. U hladnijim delovima gaji se Pino menije, koga karakterišu visoki prinosi i začinske arome. Nalazi se svuda, ali se retko spominje. Treća sorta je Šardone, koji je neizostavna komponenta šampanjskih vina - protivteza bogatim aromama Pino noara, on je prefinjen, elegantan, ali oštar.

Brežuljci, kuće i podrumi šampanjca

Svjetska baština UNESCO-a
Francuska
Registriran	2014.
Vrsta	Kulturno dobro
Mjerilo	i, iii,
Ugroženost	no
Referenca	UNESCO

Svjetska baština

Područja proizvodnje šampanjca su lokaliteti u Šampanji, Francuska, na kojima se razvijala metoda proizvodnje šampanjca na principu sekundarne fermentacije u boci od ranog 17. stoljeća do njegove rane industrijalizacije u 19. stoljeću. Čine ih padine zasađene vinovom lozom, vinogradarska sela, industrijska područja i podrumi na tri različite centralne zone u Francuskoj:

• istorijski vinogradi Hautvillers, Aÿ and Mareuil-sur-Aÿ, u kojima se grožđe uzgaja i fermentira najmanje od 1673. god.
• Saint-Nicaise Hill u Reims-u, urbani vinograd sa sopstvenim podrumima koji je u kombinaciji sa javnim prostorima i parkovima.
• Avenue de Champagne i Fort Chabrol u Epernay-u kao najpoznatije područje za izlaganje i prodaju šampanjca.

Između ovih zona je tampon zona, ili zona budnosti, koja obezbjeđuje očuvanje pejzaža oko centralne zone.^[1]

Područja proizvodnje šampanjca su 2014. godine uvrštena na listu UNESCO-ove svjetske baštine.^[2]