Srednjovjekovni grčki jezik

Srednjovjekovni grčki, također poznat i kao bizantski grčki (vizantijski grčki),^[1] je naziv za stadij u razvoju grčkog jezika u periodu od početka srednjeg vijeka oko 600. i osmanskog osvajanja Carigrada 1453. Od 7. vijeka nadalje, grčki je bio jedini službeni jezik Bizantskog Carstva, zbog čega se naziva bizantski grčki. Proučavanje srednjovjekovnog grčkog jezika i književnosti je važan dio bizantologije, odnosno proučavanja historije i kulture bizantskog carstva.

Srednjovjekovni grčki
Regije	istočni Mediteran
Izumro	razvio se moderni grčki iza 1453.
Jezična porodica	indoevropski Helenički Srednjovjekovni grčki
Pismo	grčki alfabet
Jezični kodovi
ISO 639-1	–
ISO 639-2	gre
ISO 639-3	gkm
Ovaj članak sadrži IPA fonetske simbole. Bez adekvatne softverske podrške, mogli biste vidjeti upitnike, kutijice ili druge simole umjesto Unicode znakova. Za vodič kroz IPA simbole, pogledajte Pomoć:IPA.

Počeci srednjovjekovnog grčkog se ponekad datiraju mnogo ranije, čak u početku 4. vijeka ili 330. godine, kada se političko središte rimske države premjestilo u Konstantinopol, odnosno u godinu 395. kada je Carstvo podijeljeno. Većina stručnjaka ga, međutim, vezuje uz velike i drastične promjene u 7. vijeku koje su se odrazile na istočnorimsko-bizantsko društvo i kulturu. Srednjovjekovni grčki se smatra vezom između drevnog i modernog oblika jezika, s obzirom da je književnost još uvijek pod snažnim uticajem starogrčkog, dok se pojavljuju mnogi novi lingvistički oblici karakteristični za moderni grčki.