Lisikratov spomenik

Lisikratov spomenik blizu Akropolja u Atini podigao je neki Atinjanin po imenu Lisikrat, u znak svoje pobede koju je kao horeg odneo na muzičkom nadmetanju u izvođenju ditiramba u Dionisovom pozorištu 334. pne. Spomenik je izgrađen u podnožju severozapadne padine Akropolja, u ulici koja se u antičko doba zvala Ulica tronožaca (Τρίποδες).^[1][2]

Crtež Lisikratovog spomenika, The Antiquities of Athens, 1762.

Lisikratov spomenik danas

Opis

Na četvorouganoj bazi od pravilnih tesanika podignut je tolos, oko koga se nalazi šest korintskih polustubova, sa arhitravom i frizom izvedenim u čistom jonskom stilu. Ova cilindrična građevina, čija je baza izdignuta na tri stepenika, završava se koničnim krovom, na čijem se vrhu nalazi stablo akanta, iz koga klijaju tri sučelice postavljena i u volute savijena lista. Na tim listovima počivale su noge bronzanog tronošca ― trofeja dodeljenog Lisikratu za pobedničku horegiju, zbog koga je i ceo spomenik podignut. Visina ovog spomenika iznosi 10,34 metara, dakako ne računajući tronožac, koji je davno propao. Na arhitravu spomenika nalazi se natpis koji spominje ime Lisikrata kao pobednika.^[3]

Skulpturnu dekoraciju spomenika čini friz od plitkog reljefa, u kome se prepoznaju odlike Praksitelove škole. Na reljefu je predstavljen mit o tome kako su tirenski gusari pokušali da zarobe boge Dionisa. Mladi Dionis predstavljen je sa panterom i okružen satirima, koji tirenske pirate pretvaraju u delfine zbog njihove bezbožničke namere. Osim Dionisa, koji mirno sedi i posmatra šta se oko njega događa, sve ostale figure date su u živom pokretu, sa odećom koja visoko vijori i u dijagonalnim položajima, tako da je u potpunosti ostvaren utisak akcije, pokreta sukoba i strasne borbe kojom su obuzeti Dionis i njegovi pratioci, naoružani dugim tirsosima.^[4][5]

Historija

Lisikratov spomenik 1900. godine

Godine 1658. jedan francuski kapucinski samostan osnovan je u blizini Lisikratovog spomenika, a 1669. uspeo je taj spomenik i kupiti. U to je vreme ta građevina bila poznata kao "Demostenova lanterna", po čuvenom atinskom govorniku i državniku iz 4. veka pne.^[6] Pravo značenje i funkcija spomenika otkriveni su tek kad je Jacob Spon pročitao natpis na arhitravu.^[7] Mlade britanske arhitekte James Stuart i Nicholas Revett objavili su crteže spomenika, prve pravljene po tačnim merama i u razmeri, u svom delu Atinske starine (Antiquities of Athens, London 1762). Spomenik je postao poznat u Francuskoj i Velikoj Britaniji zahvaljujući njegovim predstavama na gravurama, a građene su i "poboljšane" verzije spomenika, koje su postale uočljive karakteristike nekoliko engleskih parkova. Lord Byron odseo je u tom samostanu tokom svoje druge posete Atini. Godine 1818. u samostanskom vrtu zasađena je prva biljka paradajza u Grčkoj. Godine 1821. samostan, koji se razvio oko Lisikratovog spomenika, stradao je u požaru tokom turske okupacije Atine, nakon čega je ceo samostan srušen, a spomenik je postao izložen vremenskim prilikama. Godine 1829. kaluđeri su ceo spomenik ponudili nekom Englezu koji se nalazio na proputovanju, ali se pokazalo previše komplikovanim celu tu strukturu rastaviti i otpremiti. Posle je lord Elgin vodio neuspešne pregovore o otkupu spomenika. Francuski arheolozi očistili su krš koji je u međuvremenu bio skoro zatrpao spomenik te pretražili tu oblast u potrazi za delovima građevine koji su nedostajali. Tokom 1876. i 1887. arhitekte François Boulanger i E. Loviot nadgledali su restauraciju koja je izvršena pod pokroviteljstvom francuske vlade.^[8]