Lujo Vojnović

Lujo Vojnović, knez (konte) užički (Split, 1864. - Zagreb, 1951.) srpski^[1][2] pravnik, diplomata, književnik i istoričar iz stare srpske plemićke^[3][4][5] porodice Vojnovića. Poznati književnik Ivo bio mu je stariji brat.

Lujo Vojnović
Puno ime	Lujo Vojnović
Rođenje	15. april 1864. Split, Austrijsko carstvo
Smrt	18. april 1951. Zagreb, FNRJ
Zanimanje	književnik, pravnik, diplomata, istoričar, pisac
Nacionalnost	Srbin
Supruga(e)	Tinka Vojnović
Djeca	Marija Vojnović, Ksenija Vojnović

Najpoznatije Lujovo djelo je Istorija Dubrovačke republike. Provodio je vrlo buran život po južnoslovenskim dvorovima i drugdje. Godine 1898. postaje lični sekretar crnogorskog knjaza Nikole Petrovića, a 1899. ministar pravde Crne Gore i njen opunomoćeni predstavnik u Vatikanu. Posebno uspješna njegova misija u Vatikanu bila je pobjeda Crnogoraca u svetojeronimskoj krizi 1901. godine. Iz Vatikana je na zahtjev Austrije otišao 1903. U razdoblju od 1904. do 1906. bio je u Beogradu guverner kraljevića Aleksandra Karađorđevića, nakon toga voditelj Ferdinandove knjižnice u Sofiji^[6], u rangu ministra. Godine 1912. ponovno je bio predstojnikom ureda (sada kralja) Nikole Petrovića na Cetinju; 1913. predstavnik je Crne Gore i potpisnik na Mirovnoj konferenciji u Londonu. Uoči Prvog svjetskog rata pobjegao je preko Skadra u Srbiju; godine 1915. bio je specijalni izaslanik vlade Nikole Pašića u misiji u Rimu, odakle je bio potjeran, pa 1917. odlazi u srpsko poslanstvo u Pariz. Godine 1919. bio je delegat Kraljevine SHS na Mirovnoj konferenciji u Parizu. Bio je postojan Srbin katolik umjerenih političkih pogleda.