Srednjovjekovni latinski jezik

Srednjovjekovni latinski (orginalno Latinitas medii aevi ili Media Latinitas - lat-med^[1]) je izumrli oblik latinskog, koji se govorio tokom srednjeg vijeka.^[2]

Srednjovjekovni latinski
Latinitas medii aevi
Jezična porodica	Indoevropski jezici Italski jezici Latinofaliskanski jezici Latinski jezik Srednjovjekovni latinski
Jezični kodovi
ISO 639-1	–
ISO 639-3	–

Srednjovjekovni latinski prije svega bio je jezik malog broja učenih ljudi - lingua franca kojim su oni međusobno komunicirali. To je bio i liturgijski jezik kalcedonskog kršćanstva i katoličke crkve, ali i jezik nauke, literature, zakonodavstva i administracije. I pored toga što su većina njegovih govornika i korisnika bili svećenici ili ljudi stasali unutar crkve, srednjovjekovni latinski ne treba brkati sa crkvenolatinskim.^[2]

Ne postoji stvarni konsenzus o točnoj granici kad završava klasični latinski i započinje srednjovjekovni latinski. Pojedini lingvisti smatraju da se pojavio zajedno sa usponom ranocrkvenolatinskog sredinom 4. vijeka, a po drugima se to dogodilo tek početkom 5. vijeka, dok neki smatraju da se to desilo kad se počelo pisati romanskim jezicima umjesto latinskim dakle negdje tek početkom 10. vijeka.^[2]

Govorio se do početka 14. vijeka kad ga je istisnuo renesansni latinski.^[2]