Kalifati umajad

Kalifati Emevi ose Omajad (Arabisht: ٱلْخِلَافَة ٱلْأُمَوِيَّة‎, al-Khilāfah al-ʾUmawīyah^[2]) ishte i dyti nga katër kalifatet islamike të vendosur pas vdekjes së Muhamedit. Ai udhëhiqej nga dinastia Omajad, emri i së cilës vjen nga Umaja in Abd Shams, stër-stërgjyshi i kalifatit të parë Omajad. Edhe pse familja Omajad e kishte origjinën nga qyteti i Mekës, Damasku ishte kryeqyteti i Kalifatit të tyre. Kalifati Umajad u rrit në 5.790.000 kilometra katrorë në kulmin e tij në shekullin e 7-të.

Kalifati Emevi ٱلْخِلَافَة ٱلْأُمَوِيَّة
661–750
Kalifati Emevi në vitin 750 p.e.r
Statusi	Perandori
Kryeqyteti	Damasku (661–744) Harran (744–750)
Kryeqyteti në ekzil	Kordova (756–1031)
Gjuhët e përbashkëta	Arabishtja klasike (zyrtare) Koptik, Greqisht, Latinisht, Persisht (zyrtare në rajone të caktuara deri në mbretërimin e Abd al-Malik) Aramisht, Armenisht, Kurdisht, Berbe, Romance afrikane, Mozarabik, Sindhi, Gjeorgjisht, Prakrit
Feja	Islam
Qeverisja	Kalifati (E trashëguar)
Kalif (Emir el-Muminin)
• 661–680	Muavije I (i pari)
• 744–750	Marvan II (i fundit)
Historia
• Muavije I u bë kalif	vlerësohet nga 660 në 665
• Mposhtja dhe vdekja e Marvan II nga Abasidët	750
Sipërfaqja
720[1]	11,100,000 km2 (4,300,000 sq mi)
Valuta	Dinar (monedhë ari) Dirhem (monedhë argjendi) Fals (monedhë bakri)
Paraprirë nga Pasuar nga Kalifati Rashidun Perandoria Bizantine nën dinastinë Herakliane Mbretëria Visigotike Eksarkati i Afrikës Mbretëria e Aurès Mbretëria e Altavës Dinastia Brahman e Sindhit Perandoria Heftalite Kalifati Abasid Emirati i Kordobës Barghawata Emirati i Nekorit Emirati i Tlemcenit

Omajadët vazhduan pushtimet myslimane, duke përfshirë Transoksinë, Sindin, Magrebin dhe Gadishullin Iberik (el-Andalus) nën sundimin islam. Në shtrirjen e tij më të madhe, Kalifati Omajad mbuloi 11,100,000 km²,^[1] duke e bërë atë një nga perandoritë më të mëdha në histori për sa i përket sipërfaqes. Dinastia në pjesën më të madhe të botës islame u përmbys përfundimisht nga një rebelim i udhëhequr nga abasidët në vitin 750. Të mbijetuarit e dinastisë u vendosën në Kordovë, e cila, në formën e një emirati dhe më pas një kalifati, u bë një qendër botërore e shkencës dhe mjekësisë, filozofisë dhe shpikjes gjatë Epokës së Artë Islame.

Kalifati Omajad sundonte mbi një popullsi të madhe multietnike dhe multikulturore. Të krishterët, të cilët ende përbënin shumicën e popullsisë së kalifatit, dhe hebrenjtë u lejuan të praktikonin fenë e tyre, por duhej të paguanin një llojë takse (xhizje) nga e cila myslimanët përjashtoheshin. Myslimanëve iu kërkohej të paguanin taksën e zeqatit, e cila ishte caktuar në mënyrë eksplicite për programe të ndryshme të mirëqenies në dobi të myslimanëve ose të konvertuarve myslimanë.^[3] Nën kalifët e hershëm Omajad, pozita të shquara mbaheshin nga të krishterët, disa prej të cilëve u përkisnin familjeve që kishin shërbyer në qeveritë bizantine. Punësimi i të krishterëve ishte pjesë e një politike më të gjerë të akomodimit fetar që ishte i domosdoshëm nga prania e popullsisë së madhe të krishterë në provincat e pushtuara, si në Siri. Kjo politikë rriti gjithashtu popullaritetin e Muavijes dhe forcoi Sirinë si bazën e tij të pushtetit.^[4][5] Epoka Omajad shpesh konsiderohet periudha formuese në artin islam.^[6]