Razvojna robotika

Razvojna robotika (engl. ), ponekad nazvana epigenetska robotika, je naučna oblast koja ima za cilj proučavanje razvojnih mehanizama, arhitektura i ograničenja koja omogućavaju doživotno i otvoreno učenje novih veština i novih znanja u otelotvorenim mašinama. Kao i kod ljudske dece, očekuje se da učenje bude kumulativno, da je sve složenije i da je rezultat samoistraživanja sveta u kombinaciji sa društvenom interakcijom. Tipičan metodološki pristup se sastoji u tome da se krene od teorija razvoja ljudi i životinja razrađenih u oblastima kao što su razvojna psihologija, neuronauka, razvojna i evoluciona biologija, i lingvistika, a zatim da se formalizuju i implementiraju u robote, ponekad istražujući njihove ekstenzije ili varijante. Eksperimentisanje ovih modela u robotima omogućava istraživačima da ih suoče sa stvarnošću, a kao posledica toga, razvojna robotika takođe pruža povratne informacije i nove hipoteze o teorijama razvoja ljudi i životinja.

Razvojna robotika je povezana, ali se razlikuje od evolucione robotike (ER). ER koristi populacije robota koji se vremenom razvijaju, dok je DevRob zainteresovana za to kako se organizacija kontrolnog sistema jednog robota razvija kroz iskustvo, tokom vremena.

DevRob je takođe povezan sa radom u domenu robotike i veštačkog života.

Pozadina

Može li robot da uči kao dete? Može li da nauči razne nove veštine i nova znanja koja nisu specificirana u vreme projektovanja i u delimično nepoznatom i promenljivom okruženju? Kako može otkriti svoje telo i svoje odnose sa fizičkim i društvenim okruženjem? Kako se njegovi kognitivni kapaciteti mogu kontinuirano razvijati bez intervencije inženjera nakon što je „van fabrike「? Šta može naučiti kroz prirodne društvene interakcije sa ljudima? Ovo su pitanja u centru razvojne robotike. Alan Tjuring, kao i brojni drugi pioniri kibernetike, već su formulisali ta pitanja i opšti pristup 1950. godine,^[1] ali su tek od kraja 20. veka počeli da se sistematski istražuju.^[2][3][4]