Model stacionarnog stanja

U kosmologiji, model stacionarnog stanja ili teorija stacionarnog stanja je alternativa teoriji Velikog Praska o stvaranju svemira. U modelu stacionarnog stanja, gustina materije u ekspandirajućem univerzumu ostaje nepromenjena zbog neprekidnog stvaranja materije, čime se pridržava perfektnog kosmološkog principa, principa koji navodi da je vidljivi univerzum uvek isti u bilo kom trenutku i bilo kom mesto.

U Velikom prasku, Univerzum koji se širi uzrokuje razređivanje materije tokom vremena, dok u teoriji stacionarnog stanja, kontinuirano stvaranje materije osigurava da gustina ostane konstantna tokom vremena.

Od 1940-ih do 1960-ih, astrofizička zajednica je bila podeljena između pristalica teorije Velikog praska i pristalica teorije stabilnog stanja. Model stabilnog stanja sada odbacuje većina kosmologa, astrofizičara i astronoma. Opservacijski dokazi ukazuju na kosmologiju vrelog Velikog praska sa konačnom starošću univerzuma, što model stacionarnog stanja ne predviđa.^[1][2]