Sastra

Sastra téh asalna tina kecap Sangsekerta; sas jeung tra. Sas téh akar kecap dina rundayan nu hartina : ngarahkeun; ngajarkeun; ngawulangkeun; méré pituduh atawa paréntah.^[1][2]

sastra tulis

Tra téh mangrupa kecap ahiran nu biasana nuduhkeun alat; pakakas; sarana. Jadi Sastra hartina pakakas pikeun miwulang; buku pituduh; buku intruksi atawa buku pangajaran.^[1] Dina budaya Sunda aya nu disebut susastra anu hartina tulisan anu éndah.^[1] Numutkeun A.Teeuw sastra téh etimologina tina basa Yunani téa littera; nu harti saujratna nyaéta tulisan, éta kecap téh tuluy dipaké ku bangsa Latin, ti dinya nyebar ka sakuliah dunya, di antarana Inggris, Prancis, jeung Belanda.^[3] Harti sastra (tulisan) téh kudu dipaluruh deui dina hubunganana jeung tujuh ciri basa tinulis.^[3] Memang aya poténsi satra dina tujuh ciri basa tinulis tapi ogé sastra henteu idéntik jeung basa tinulis, lantaran aya sastra anu poténsina tina basa lisan nu disebut sastra lisan téa.^[3]

Fungsi Sastra

Sastra dipercaya ngandung rupaning mangpaat pikeun kahirupan manusa .^[3] Ajén guna sastra anu paling kakoncara nyaéta :

• Éndah hartina sarua jeung méré hiburan atawa kasugemaan
• Manpaat hartina lain saukur heuheureuyan tapi kagiatan anu dilaksanakeun kalawan bener mibanda tujuan.^[3]

Wangun Sastra Sunda

Aya tilu wangun sastra dina sastra sunda nyaéta prosa, puisi, jeung drama.^[1]

1. Prosa nyaéta karangan dina rakitan basa sapopoé; lancaran, tanpa ngolah atawa ngatur intonasi anu matok.^[1] Warna prosa aya nu heubeul, jeung aya nu anyar. Karya sastra Sunda nu heubeul dina wangun prosa nyaéta dongéng.^[1]
2. Puisi nyaéta karangan nu basana dirakit pinuh ku wirahma, kauger ku wangun jeung diksi, ungkara kalimahna henteu lancaran.^[1] Puisi sunda dina wangun heubeul aya nu nagjujud carita saperti : pantun jeung wawacan, sedengkeun anu teu ngawangun sastra saperti : mantra, kakawihan, sair, jeung pupuh.^[1]
3. Drama