ரோகிங்கியா சச்சரவு

ரோகிங்கியா சச்சரவு (The Rohingya conflict) என்பது மியான்மரின் ராகைன் மாநிலத்தின் வடக்கு பகுதியில் நடந்துகொண்டிருக்கும் மோதலாகும், இது ரோகிங்கியா முஸ்லீம் மற்றும் ராகைன் புத்த சமூகங்களுக்கு இடையிலான குறுங்குழுவாத வன்முறையாக வகைப்படுத்தப்படுகிறது, மியான்மரின் பாதுகாப்புப் படையினரால் ரோகிங்கியா குடிமக்கள் மீது இராணுவத் தாக்குதல்,^[1][2][3] மற்றும் பங்களாதேஷின் எல்லையான புதிதாங், மங்டாவ் மற்றும் ரத்தேடாங் நகரமைப்புப் பகுதிகளில் ரோகிங்கியா கிளர்ச்சியாளர்களின் போர்க்குணமிக்க தாக்குதல்கள் நடந்து வருகின்றன.^[4][5][6]

இந்த மோதல்கள் முக்கியமாக ராகைன் புத்த மதத்தினருக்கும் ரோகிங்கியா முஸ்லிம்களுக்கும் இடையிலான மத மற்றும் சமூக வேறுபாட்டிலிருந்து எழுகின்றன. பர்மாவில் (இன்றைய மியான்மர்) இரண்டாம் உலகப் போரின்போது, ​​ஆங்கிலேயர்களுடன் கூட்டணி வைத்து, அதற்கு பதிலாக ஒரு முஸ்லீம் அரசுக்கு வாக்குறுதியளித்த ரோகிங்கியா முஸ்லிம்கள், ஜப்பானியர்களுடன் கூட்டணி வைத்திருந்த உள்ளூர் ராகைன் புத்த மதத்தினருக்கு எதிராக போராடினர். 1948 ஆம் ஆண்டு சுதந்திரம் அடைந்ததைத் தொடர்ந்து, பிரதானமாக புத்த மத சமூகத்தினரின் புதிதாக அமைக்கப்பட்ட தொழிற்சங்க அரசாங்கம் ரோகிங்கியாக்களுக்கு குடியுரிமையை மறுத்து, நாட்டில் விரிவான முறையான பாகுபாடுகளுக்கு உட்பட்டது.^{[7][8][9][10]} புகழ்பெற்ற தென்னாப்பிரிக்க நிறவெறி எதிர்ப்பு ஆர்வலர் டெஸ்மண்ட் டுட்டு உட்பட பல சர்வதேச கல்வியாளர்கள், ஆய்வாளர்கள் மற்றும் அரசியல் பிரமுகர்களால் இது நிறவெறியுடன் பரவலாக ஒப்பிடப்பட்டுள்ளது.^[11]

மியான்மரின் சுதந்திரத்தைத் தொடர்ந்து, ரோகிங்கியா முஜாஹிதீன் அரசாங்கப் படைகளை எதிர்த்துப் போராடினார், வடக்கு அரக்கானில் (இன்றைய ராகைன் மாநிலம்) மயூ தீபகற்பத்தைச் சுற்றி பெரும்பாலும் ரோகிங்கியா மக்கள் தொகை கொண்ட பகுதி சுயாட்சியைப் பெறுவதற்காகவோ அல்லது பிரிந்து செல்வதற்காகவோ போராடினர். இவ்வாறு போராடிப் பிரியும் போது பாகிஸ்தானின் கிழக்கு வங்காளத்தால் இணைக்கப்படலாம் ( இன்றைய பங்களாதேஷ்).^[12]1950 களின் முடிவில், முஜாஹிதீன்கள் வேகத்தையும் ஆதரவையும் இழந்தனர், மேலும் 1961 வாக்கில் அவர்களது போராளிகளில் பெரும்பாலோர் அரசாங்கப் படைகளிடம் சரணடைந்தனர்.^[13][14]

1970 களில் ரோகிங்கியா பிரிவினைவாத இயக்கங்கள் முஜாஹிதீன்களின் எச்சங்களிலிருந்து வெளிவந்தன, மேலும் "வெளிநாட்டினர்" என்று அழைக்கப்படுபவர்களை வெளியேற்றுவதற்காக 1978 ஆம் ஆண்டில் பர்மிய அரசாங்கம் டிராகன் கிங் என்ற பாரிய இராணுவ நடவடிக்கையை ஆரம்பித்ததன் மூலம் சண்டை முடிவிற்கு வந்தது.^[15] 1990 களில், போதிய அளவு ஆயுதம் தாங்கிய ரோகிங்கியா ஒற்றுமை அமைப்பு (Rohingya Solidarity Organisation - RSO) என்ற அமைப்பு பங்களாதேஷ் மற்றும் பர்மிய எல்லையில் பர்மிய அதிகாரிகள் மீதான தாக்குதல் நடத்துவதில் முதன்மையான குற்றவாளியாக இருந்தது.^[16]

அக்டோபர் 2016 இல், பங்களாதேஷ்-மியான்மர் எல்லையில் உள்ள பர்மிய எல்லைப் படையினர் ஹரகா அல்-யாகின் என்ற புதிய கிளர்ச்சிக் குழுவால் தாக்கப்பட்டன, இதன் விளைவாக குறைந்தது 40 போராளிகள் கொல்லப்பட்டனர்.^[4][5][17]இது 2001 ஆம் ஆண்டிலிருந்து மோதலின் முதல் பெரிய எழுச்சி ஆகும். வன்முறை நவம்பர் 2016 இல் மீண்டும் வெடித்தது, 2016 இறப்பு எண்ணிக்கையை 134 ஆகக் கொண்டு வந்தது.மீண்டும் 25 ஆகஸ்ட் 2017 அன்று, அரக்கான் ரோகிங்கியா விடுதலைப் படையானது (முன்னர் 'ஹரகா அல்-யாகின்') ஒரு இராணுவத் தளத்தின் மீது ஒருங்கிணைந்த தாக்குதல்களைத் தொடங்கியபோது 24 காவலர்கள் மற்றும் 71 பேர் கொல்லப்பட்டனர்.^[6][18][19]

மியான்மரின் அடுத்தடுத்த இராணுவ ஒடுக்குமுறை ஐ.நா மனித உரிமைகள் ஆணையர் (OHCHR) அலுவலம் பர்மிய இராணுவத்தின் "திட்டமிட்ட செயல்முறையை" அதாவது ரோகிங்கியர்களை மியான்மரில் இருந்து அவமானப்படுத்தி வன்முறைத் தாக்குதல்கள் மூலம் விரட்டியடித்த விதத்தை விசாரித்து விவரிக்கும் ஒரு அறிக்கையை 2017 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 11 ஆம் நாள் வெளியிட வழிவகுத்தது.^{[20][21][22][23]}