బలూచిస్తాన్ పాకిస్తాన్లో పురావస్తు ప్రదేశం From Wikipedia, the free encyclopedia
మెహర్గఢ్ (బలూచి: మెహర్గఢ్; ఉర్దూ: مہرگڑھ;) అనేది నియోలిథికు నివాసిత ప్రాంతంగా (క్రీ.పూ. 7000 నాటిది)గుర్తించబడింది. ఇది పాకిస్తానులోని బలూచిస్తాను కాచి మైదానంలో ఉంది.[1] నియోలిథిక్ నివాసిత ప్రాంతం అయిన మెహర్గఢ్ సింధు నది లోయకు పశ్చిమాన బోలను పాసు సమీపంలో (ప్రస్తుత పాకిస్తాన్ నగరాలైన క్వెట్టా, కలాటు, సిబి మధ్య) ఉంది. 1974 లో ఈ ప్రాంతంలో నిర్వహించబడిన పురాతత్వ పరిశోధనకు ఫ్రెంచి పురావస్తు శాస్త్రవేత్త జీన్-ఫ్రాంకోయిసు జారిగే, కేథరీను జారిగే దర్శకత్వం వహించారు. ఈప్రాంతంలో 1974 - 1986 మధ్య, తరువాత 1997 - 2000 మద్యకాలం వరకు నిరంతరం త్రవ్వకాలు సాగించారు. పురావస్తుశాఖ ఆరు మట్టిదిబ్బలలో సాగించిన పరిశోధనలో సుమారు 32,000 కళాఖండాలు సేకరించబడ్డాయి. 495 ఎకరాల (2.00 కి.మీ 2) వైశాల్యం కలిగిన ఈ ప్రాంతంలోని ఈశాన్య మూలలో ఉన్న మెహర్గఢు మొట్టమొదటి స్థావరంగా-క్రీ.పూ 7000 - 5500 మధ్య నాటి ఒక చిన్న వ్యవసాయ గ్రామంగా స్థాపించబడిందని భావిస్తున్నారు.
త్వరిత వాస్తవాలు ఇతర పేర్లు, స్థానం ...
Mehrgarh
مہرگڑھ
Lua error in మాడ్యూల్:Location_map at line 526: Unable to find the specified location map definition: "Module:Location map/data/Balochistan Pakistan" does not exist.
Map of Pakistan showing Mehrgarh in relation to the cities of Quetta, Kalat, and Sibi and the Kachi Plain of Balochistan.
మెహర్గఢ్ ప్రస్తుతం సింధు లోయ నాగరికతకు పూర్వగామిగా చూడబడింది. ప్రారంభ స్థావరం, వ్యవసాయం ప్రారంభం నుండి పరిణతి చెందిన మొత్తం హరప్పా నాగరికత క్రమానికి నిదర్శనగా ఉంది.
దక్షిణ ఆసియాలో వ్యవసాయం, పశువుల పెంపకానికి ఆధారాలున్నట్లు నిరూపించబడుతున్న తొలి ప్రదేశాలలో మెహర్గఢ్ ఒకటి.[2][3][note 1]మెహర్గఢును నియరు ఈస్టర్ను నియోలిథికు సంస్కృతి ప్రభావితం చేసింది.[13] పార్పోలా అభిప్రాయం ఆధారంగా " పండించడానికి అనువుగా మార్చబడిన గోధుమ రకాలు, ప్రారంభ దశ వ్యవసాయం, కుండల తయారీ వాడకం, ఇతర పురావస్తు కళాఖండాలు, కొన్ని మొక్కల పెంపకం, మందలుగా జంతువులను పెంచడం. "వంటి పోలికలతో "[14][note 2]ఈ సంస్కృతికి చెందిన ప్రజలు సింధు లోయలోకి వలస వచ్చిన కారణంగా ఇది సింధు లోయ నాగరికతగా మారింది.[15]
" జీను-ఫ్రాంకోయిసు జారిగే " మెహర్గఢు స్వతంత్ర మూలం గురించి వివాదించాడు. జారిగే అభిప్రాయం ఆధారంగా "వ్యవసాయ ఆర్థిక వ్యవస్థ నియరు-ఈస్టు నుండి దక్షిణ ఆసియా వరకు పూర్తి స్థాయిలో ప్రవేశపెట్టబడిందనే ఊహ "[16][note 2] ఆ ప్రాంతాల మధ్య సాంస్కృతిక కొనసాగింపు ఉన్నాయనడానికి తూర్పు మెసొపొటేమియా, పశ్చిమ సింధు లోయ నుండి నియోలిథికు ప్రాంతాల మధ్య సారూప్యతలు సాక్ష్యంగా ఉన్నాయి. " కానీ మెహర్గఢు వాస్తవికత ఆధారంగా మెహర్గఢుకు మునుపటి స్థానిక నేపథ్యం ఉందని ఇది సమీప తూర్పు నవీన శిలా యుగం "బ్యాక్‌వాటర్" ప్రాంతం కాదని జార్రిజు తేల్చిచెప్పారు.[16]
మెహర్గఢ్ ప్రాంతం స్థానం
లుకాక్సు, హెంఫిలు వంటి పరిశోధకులు మెహర్గఢు ప్రారంభ స్థానిక అభివృద్ధిని సూచిస్తున్నారు. ఇది సాంస్కృతిక అభివృద్ధిలో కొనసాగింపు కానీ జనాభాలో మార్పుగా భావించబడుతుంది. లుకాక్సు హెంఫిలు అభిప్రాయం ఆధారంగా మెహర్గఢ్ నియోలిథికు(నవీన శిలా యుగం), చాల్కోలిథికు (రాగి యుగం) సంస్కృతుల మధ్య బలమైన కొనసాగింపు ఉన్నప్పటికీ దంతసబంధిత ఆధారాలు చాల్కోలిథికు జనాభా మెహర్గఢ్ నియోలిథికు జనాభా నుండి రాలేదని చూపిస్తుంది.[32] ఇది "మితమైన జన్యు ప్రవాహం స్థాయిలను సూచిస్తుంది. [32]" మెహర్గఢ్ నియోలిథికు నివాసుల ప్రత్యక్ష వారసులు మెహర్గఢ్ దక్షిణ, తూర్పున నివసించినట్లు కనుగొన్నారు. భారతదేశంలో వాయువ్య ప్రాంతాలలో, దక్కను పీఠభూమి పశ్చిమ అంచులలో వారు నివసించిన ఆధారాలు కనుగొనబడాలని వారు వ్రాశారు. మెహర్గఢ్ చాల్కోలిథికుతో పోలిస్తే మెహర్గఢ్‌కు దక్షిణంగా, చల్కోలిథిక్ ఇనాంగావుప్రాంతంతో అధికమైన అనుబంధాన్ని చూపిస్తుంది.[32][note 3]
గాలెగో రొమెరో వంటి ఇతర పరిశోధకులు (2011) భారతదేశంలో లాక్టోసు టాలరెంసు మీద చేసిన పరిశోధన ఆధారంగా వీరు " ఇతరులు గుర్తించిన పశ్చిమ ఐరోపా జన్యుపరంపర (2009) (ప్రధానంగా ఇరాను, మధ్యప్రాచ్యం)కు చెందిన జన్యు ప్రవాహాం ప్రతిబింబిస్తుంది" అని భావిస్తున్నారు. [35] గాలెగో రొమెరో భారతీయులు లాక్టోసు-టాలరెంటు సంబంధించి జన్యు నమూనా ఇది "సాధారణ యూరోపియను మ్యుటేషను లక్షణం." సూచిస్తుందని పేర్కొన్నాడు.[36] రొమేరో అభిప్రాయం ఆధారంగా అత్యంత సాధారణ లాక్టోసు టాలరెన్సు మ్యుటేషను ఆధారంగా వీరు 10,000 సంవత్సరా కాలం క్రితం ప్రజలు మధ్యప్రాచ్యం నుండి అటూఇటూ రెండు-మార్గం వలసలు చేసారని భావిస్తున్నారు. మ్యుటేషను ఐరోపా అంతటా వ్యాపించగా మరొక అన్వేషకుడు మ్యుటేషనును తూర్పు వైపుకుగా ప్రయాణించి భారతదేశానికి తీసుకువచ్చి ఉండాలి - బహుశా వారు పర్షియను గల్ఫు తీరం వెంబడి ప్రయాణించి ఉండాలని భావిస్తున్నారు. ఈ మార్గంలో అదే మ్యుటేషను సంభవించిన ఇతర ప్రాంతాలు కనుగొనబడ్డాయి.[36] "దక్షిణ ఆసియాలో పశువుల పెంపకానికి సంబంధించిన మొట్టమొదటి సాక్ష్యం మెహర్గఢ్‌లోని సింధునదీ లోయ ప్రాంతం నుండి లభించింది. ఇది 7,000 YBP నాటిది" అని గమనించండి.[35][note 4]
Jean-Francois Jarrige Mehrgarh NeolithicArchived 3 మార్చి 2016 at the Wayback Machine, Paper presented in the International Seminar on the "First Farmers in Global Perspective," Lucknow, India, 18–20 January 2006
Goring-Morris, AN; Belfer-Cohen, A (2011). "Neolithization processes in the Levant: the outer envelope". Curr Anthropol. 52: S195–S208. doi:10.1086/658860.
Excavations at Bhirrana, Haryana, in India between 2006 and 2009, by archaeologist K. N. Dikshit, provided six artefacts, including "relatively advanced pottery," so-called Hakra ware, which were dated at a time bracket between 7380 and 6201 BCE.[4][5][6][7][8]
Yet, Dikshit and Mani clarify that this time-bracket concerns only charcoal samples, which were radio-carbon dated at respectively 7570–7180 BCE (sample 2481) and 6689–6201 BCE (sample 2333).[9][10]
Dikshit further writes that the earliest phase concerns 14 shallow dwelling-pits which "could accommodate about 3–4 people."[11] According to Dikshit, in the lowest level of these pits wheel-made Hakra Ware was found which was "not well finished,"[11] together with other wares.[12]
According to Gangal et al. (2014), there is strong archeological and geographical evidence that neolithic farming spread from the Near East into north-west India.[13][17] Gangal et al. (2014):[13] "There are several lines of evidence that support the idea of connection between the Neolithic in the Near East and in the Indian subcontinent. The prehistoric site of Mehrgarh in Baluchistan (modern Pakistan) is the earliest Neolithic site in the north-west Indian subcontinent, dated as early as 8500 BCE.[18][18]
Neolithic domesticated crops in Mehrgarh include more than 90% barley and a small amount of wheat. There is good evidence for the local domestication of barley and the zebu cattle at Mehrgarh [19],[19] [20],[20] but the wheat varieties are suggested to be of Near-Eastern origin, as the modern distribution of wild varieties of wheat is limited to Northern Levant and Southern Turkey [21].[21] A detailed satellite map study of a few archaeological sites in the Baluchistan and Khybar Pakhtunkhwa regions also suggests similarities in early phases of farming with sites in Western Asia [22].[22] Pottery prepared by sequential slab construction, circular fire pits filled with burnt pebbles, and large granaries are common to both Mehrgarh and many Mesopotamian sites [23].[23] The postures of the skeletal remains in graves at Mehrgarh bear strong resemblance to those at Ali Kosh in the Zagros Mountains of southern Iran [19].[19] Clay figurines found in Mehrgarh resemble those discovered at Teppe Zagheh on the Qazvin plain south of the Elburz range in Iran (the 7th millennium BCE) and Jeitun in Turkmenistan (the 6th millennium BCE) [24].[24] Strong arguments have been made for the Near-Eastern origin of some domesticated plants and herd animals at Jeitun in Turkmenistan (pp. 225–227 in [25]).[25]
The Near East is separated from the Indus Valley by the arid plateaus, ridges and deserts of Iran and Afghanistan, where rainfall agriculture is possible only in the foothills and cul-de-sac valleys [26].[26] Nevertheless, this area was not an insurmountable obstacle for the dispersal of the Neolithic. The route south of the Caspian sea is a part of the Silk Road, some sections of which were in use from at least 3,000 BCE, connecting Badakhshan (north-eastern Afghanistan and south-eastern Tajikistan) with Western Asia, Egypt and India [27].[27] Similarly, the section from Badakhshan to the Mesopotamian plains (the Great Khorasan Road) was apparently functioning by 4,000 BCE and numerous prehistoric sites are located along it, whose assemblages are dominated by the Cheshmeh-Ali (Tehran Plain) ceramic technology, forms and designs [26].[26] Striking similarities in figurines and pottery styles, and mud-brick shapes, between widely separated early Neolithic sites in the Zagros Mountains of north-western Iran (Jarmo and Sarab), the Deh Luran Plain in southwestern Iran (Tappeh Ali Kosh and Chogha Sefid), Susiana (Chogha Bonut and Chogha Mish), the Iranian Central Plateau (Tappeh-Sang-e Chakhmaq), and Turkmenistan (Jeitun) suggest a common incipient culture [28].[28] The Neolithic dispersal across South Asia plausibly involved migration of the population ([29][29] and [25], pp. 231–233).[25] This possibility is also supported by Y-chromosome and mtDNA analyses [30],[30] [31]."[31]
Genetic research shows a complex pattern of human migrations.[17] Kivisild et al. (1999) note that "a small fraction of the West Eurasian mtDNA lineages found in Indian populations can be ascribed to a relatively recent admixture."[33] at ca. 9,300 ± 3,000 years before present,[34] which coincides with "the arrival to India of cereals domesticated in the Fertile Crescent" and "lends credence to the suggested linguistic connection between the Elamite and Dravidic populations."[34] Singh et al. (2016) investigated the distribution of J2a-M410 and J2b-M102 in South Asia, which "suggested a complex scenario that cannot be explained by a single wave of agricultural expansion from Near East to South Asia,"[17] but also note that "regardless of the complexity of dispersal, NW region appears to be the corridor for entry of these haplogroups into India."[17]
Gallego romero et al. (2011) refer to (Meadow 1993):[35]Meadow RH. 1993. Animal domestication in the Middle East: a revised view from the eastern margin. In: Possehl G, editor. Harappan civilization. New Delhi (India): Oxford University Press and India Book House. p 295–320.[37]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
