การสงครามสมัยสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี
From Wikipedia, the free encyclopedia
หลังจากการล่มสลายของอาณาจักรอยุธยาในช่วงการเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่ 2 เกิดสุญญากาศทางอำนาจทำให้สยามแบ่งออกเป็น 5 รัฐ คือ พิมาย พิษณุโลก สวางคบุรี นครศรีธรรมราช และธนบุรี กองทัพพม่าหลังจากตีกรุงศรีอยุธยาได้สำเร็จ ต้องรีบเดินทางกลับไปปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนจากการรุกรานของจีน ทำให้เกิดสุญญากาศทางอำนาจในสยาม
การสงครามสมัยสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
แผนที่รัฐสยามทั้ง 5 (รวมเมืองหลวงด้วย) ซึ่งเกิดขึ้นภายหลังการเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่ 2 ใน พ.ศ. 2310 | |||||||
| |||||||
คู่สงคราม | |||||||
รัฐธนบุรี (อาณาจักรธนบุรี) |
รัฐพิมาย รัฐพิษณุโลก รัฐสวางคบุรี รัฐนครศรีธรรมราช ราชรัฐบันทายมาศ (ห่าเตียน) ราชวงศ์โก้นบอง (พม่า) | ||||||
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||
สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช เจ้าพระยาจักรี เจ้าพระยาสุรสีห์ พระยาพิชัยดาบหัก พระยาจ่าบ้าน พระยากาวิละ พระยาไวยวงศา |
กรมหมื่นเทพพิพิธ เจ้าพระยาพิษณุโลก (เรือง โรจนกุล) † เจ้าพระฝาง (MIA) เจ้าพระยานครศรีธรรมราช (หนู) (เชลย) พระยาราชาเศรษฐี (ม่อซื่อหลิน) Maengki Manya | ||||||
กำลัง | |||||||
ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ||||||
ความสูญเสีย | |||||||
ไม่ทราบ | ไม่ทราบ |
รัฐธนบุรีซึ่งนำโดยสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชมีชัยเหนือรัฐคู่แข่งทั้ง 4 และรวมสยามเป็นปึกแผ่นได้สำเร็จอีกครั้งใน พ.ศ. 2313/14[3][4][lower-alpha 1]
เพื่อป้องกันการรุกรานของพม่าในอนาคต สมเด็จพระเจ้าตากสินทรงรุกรานล้านนา ในขณะที่พระเจ้ามังระทรงส่งกองกำลังขนาดเล็กเข้าตอบโต้การรุกรานของสมเด็จพระเจ้าตากสิน อย่างไรก็ตาม สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชขับไล่กองทัพพม่าขนาดเล็กและยึดล้านนากลับคืนมาได้สำเร็จในปี 2318 ทำให้พระเจ้ามังระที่กำลังจะสวรรคตตัดสินพระทัยส่งกองทัพใหญ่มาตีกรุงธนบุรี เหมือนคราวส่งมังมหานรธาและเนเมียวสีหบดีมาตีกรุงศรีอยุธยาในปี 2310 ก่อนที่พระเจ้ามังระจะสวรรคตในปีถัดมา