จังหวัดซูลาเวซีใต้
From Wikipedia, the free encyclopedia
ซูลาเวซีใต้ หรือ ซูลาเวซีเซอลาตัน[4] (อินโดนีเซีย: Sulawesi Selatan; บูกิส: ᨔᨘᨒᨓᨙᨔᨗ ᨒᨕᨘᨈ) เป็นจังหวัดในคาบสมุทรใต้ของเกาะซูลาเวซี หมู่เกาะเซลายาร์ซึ่งอยู่ทางใต้ของซูลาเวซีก็เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดนี้ด้วย จังหวัดนี้ติดกับจังหวัดซูลาเวซีกลางและจังหวัดซูลาเวซีตะวันตกทางทิศเหนือ ติดกับอ่าวโบเนและจังหวัดซูลาเวซีตะวันออกเฉียงใต้ทางทิศตะวันออก ติดกับช่องแคบมากัซซาร์ทางทิศตะวันตก และติดกับทะเลโฟลเร็ซทางทิศใต้
จังหวัดซูลาเวซีใต้ Provinsi Sulawesi Selatan (อินโดนีเซีย) | |
---|---|
ตามเข็มนาฬิกาจากบนซ้าย : ค่ำคืนในมากัสซาร์, อ่างเก็บน้ำบีลีบีลี, บ้านเรือนแบบตงโกนันในตานะฮ์โตราจา, ภูเขาหินปูนในมารซ, ทุ่งนาในจังหวัดซูลาเวซีใต้, บ้านลอยน้ำในทะเลสาบเตมเป, หาดตันจุงบีรา | |
คำขวัญ: Toddo' Puli / ᨈᨚᨉᨚᨄᨘᨒᨗ (Keep the faith) | |
ที่ตั้งจังหวัดซูลาเวซีใต้ในประเทศอินโดนีเซีย | |
พิกัด: 4°20′S 120°15′E | |
ประเทศ | อินโดนีเซีย |
ก่อตั้ง | 19 ตุลาคม ค.ศ. 1669 |
ก่อตั้งเป็นจังหวัด | 13 ธันวาคม ค.ศ. 1960 |
เมืองหลัก | มากัซซาร์ |
การปกครอง | |
• องค์กร | South Sulawesi Regional Government |
• ผู้ว่าการ | นูร์ดิน อับดุลละฮ์ (PDI-P) |
• รองผู้ว่าการ | ซูดีร์มัน ซูไลมัน |
พื้นที่ | |
• ทั้งหมด | 46,717.48 ตร.กม. (18,037.72 ตร.ไมล์) |
อันดับพื้นที่ | 16 |
ความสูงจุดสูงสุด | 3,478 เมตร (11,411 ฟุต) |
ประชากร | |
• ทั้งหมด | 9,225,747 คน |
• ความหนาแน่น | 200 คน/ตร.กม. (510 คน/ตร.ไมล์) |
ด้านประชากร | |
• กลุ่มชาติพันธุ์ | ชาวบูกิซ (41.9%), ชาวมากัซซาร์ (25.43%), ชาวโตราจา (9.02%), ชาวมันดาร์ (6.1%) |
• ศาสนา | อิสลาม (89.62%), โปรเตสแตนต์ (7.62%), โรมันคาทอลิก (1.54%), ศาสนาพุทธ (0.24%), ศาสนาฮินดู (0.72%), ลัทธิขงจื๊อ (0.004)[3] |
• ภาษา | อินโดนีเซีย (ทางการ) บูกิซ (ท้องถิ่น) มากัซซาร์ (ท้องถิ่น) โตราจา (ท้องถิ่น) มันดาร์ (ท้องถิ่น) |
เขตเวลา | UTC+08 (Indonesia Central Time) |
รหัสไปรษณีย์ | 90xxx, 91xxx, 92xxx |
รหัสโทรศัพท์ | (+62) 4xx |
รหัส ISO 3166 | ID-SN |
Vehicle sign | DD, DP, DW |
HDI | 0.684 (Medium) |
อันดับ HDI | 14 (2014) |
เมืองที่มีขนาดใหญ่ที่สุดตามสัดส่วนของขนาด | ปาโลโป - 247.52 ตารางกิโลเมตร (95.57 ตารางไมล์) |
เมืองที่ขนาดใหญ่ที่สุดตามสัดส่วนประชากร | มากัซซาร์ - (1,339,374 - 2010) |
Largest regency by area | อำเภอลูวูเหนือ - 7,502.58 ตารางกิโลเมตร (2,896.76 ตารางไมล์) |
Largest regency by population | อำเภอโบเน - (717,268 - 2010) |
เว็บไซต์ | sulselprov |
จากข้อมูลสำมะโนประชากรปี ค.ศ. 2010 มีประชากร 8,032,551 คน ทำให้จังหวัดนี้เป็นจังหวัดที่มีประชากรมากที่สุดบนเกาะ (ร้อยละ 46 ของจำนวนประชากรของเกาะซูลาเวซี) และเป็นจังหวัดที่มีประชากรมากสุดอันดับ 6 ของอินโดนีเซีย จากการคาดคะเนประชากรในปี 2015 คาดว่ามีประชากรเพิ่มขึ้นเป็น 8.52 ล้านคน กลุ่มชาติพันธุ์ส่วนใหญ่ของจังหวัดซูลาเวซีใต้คือ ชาวบูกิซ ชาวมากัซซาร์ ชาวโตราจา และชาวมันดาร์ เศรษฐกิจของจังหวัดขึ้นอยู่กับเกษตรกรรม การจับปลา และเหมืองทอง แมกนีเซียม เหล็ก และแร่อื่น ๆ เป็นหลัก เรือปีนีซียังคงใช้กันอย่างแพร่หลายในหมู่ชาวบูกิซและมากัซซาร์ โดยส่วนใหญ่ใช้สำหรับการคมนาคมสั้น ๆ บรรทุกของ และจับปลาในหมู่เกาะของอินโดนีเซีย
ในยุคทองของการค้าเครื่องเทศระหว่างศตวรรษที่ 15 ถึง 19 จังหวัดซูลาเวซีใต้ถือเป็นประตูทางเข้าสู่หมู่เกาะโมลุกกะ ยังมีอาณาจักรเล็ก ๆ รวมถึงสองอาณาจักรที่โดดเด่นอย่าง อาณาจักรโกวา ใกล้กับมากัซซาร์ และอาณาจักรบูกิซที่ตั้งอยู่ในโบเน เมื่อบริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ (เฟโอเซ) เริ่มดำเนินงานในภูมิภาคนี้ในศตวรรษที่ 15 ต่อมาบริษัทได้มีความสัมพันธ์กับเจ้าชายบูกิซ พระนาม อารุง ปาลักกา พวกเขามีชัยเหนืออาณาจักรโกวา กษัตริย์แห่งโกวา สุลต่านฮาซานุดดิน ให้เซ็นสนธิสัญญาเพื่อเป็นการลดอำนาจของบุนกายา โกวา