เซียว เป่าเจวียน
From Wikipedia, the free encyclopedia
เซียว เป่าเจวียน (อักษรโรมัน: Xiao Baojuan จีน: 蕭寶卷) (483–501) หรือ เซียว หมิงเซียน (อักษรโรมัน: Xiao Mingxian จีน: 蕭明賢)(483–501) รู้จักกันทั่วไปในชื่อ ต้งห้วนโหว (อักษรโรมัน: Marquess of Donghun จีน: 東昏侯)[1] ซึ่งถูกปลดจากตำแหน่งหลังมรณกรรม ชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า จื้อจาง (อักษรโรมัน: Zhizang จีน: 智藏) เป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉีใต้ของจีน ในช่วงยุคราชวงศ์เหนือ-ใต้ พระองค์เป็นผู้ปกครองที่มีความรุนแรงที่จงใจสั่งประหารชีวิตขุนนางขั้นสูง และสิ่งนี้ทำให้เกิดการกบฏครั้งใหญ่หลายครั้ง ซึ่งครั้งสุดท้าย เซียว หยาน ได้โค่นล้มพระองค์ และล้มราชวงศ์ฉีใต้ลง โดยเซียวหยานเป็นผู้สถาปนาราชวงศ์เหลียง เขาเป็นที่รู้จักในนามมาร์ควิสแห่งตงห้วน เนื่องจากเซียว หยาน ปลดออกจากตำแหน่งนั้นหลังจากที่พระองค์ถูกปลงพระชนม์ในการปิดล้อมเมืองหลวงเจี้ยนคัง
ข้อมูลเบื้องต้น เซียว เป่าเจวียนXiao Baojuan 蕭寶卷, จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉีใต้ ...
เซียว เป่าเจวียน Xiao Baojuan 蕭寶卷 | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉีใต้ | |||||||||
ครองราชย์ | 498–501 | ||||||||
ก่อนหน้า | จักรพรรดิฉีหมิง | ||||||||
ถัดไป | จักรพรรดิฉีเหอ | ||||||||
ประสูติ | 483 เซียว หมิงเซียน (蕭明賢) | ||||||||
สวรรคต | 501 (อายุ 17–18) | ||||||||
คู่อภิเษก | ฉู่ หลิงฉี สนมเอกผาน อู่นู สนมหวู สนมอู่ สนมหวง จิ้งฮุย | ||||||||
| |||||||||
พระราชบิดา | จักรพรรดิฉีหมิง | ||||||||
พระราชมารดา | จักรพรรดินีหลิว ฮุ่ยต้วน |
ปิด