กระบวนการเผาไหม้ออกซิเจน

กระบวนการเผาไหม้ออกซิเจน เป็นชุดของปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชั่นซึ่งเกิดขึ้นในดาวมวลมากที่ใช้ธาตุที่เบากว่าในแกนกลางจนหมด กระบวนการดังกล่าวเกิดขึ้นที่อุณหภูมิประมาณ 1.5 × 10⁹ เคลวิน / 130 กิโลอิเล็กตรอนโวลต์ และความหนาแน่น 10¹⁰ กิโลกรัมต่อลูกบาศก์เมตร

ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น:^[1]

16 8O	+	16 8O	→	28 14Si	+	4 2He	+	9.594 MeV
			→	31 15P	+	1 1H	+	7.678 MeV
			→	31 16S	+	n	+	1.500 MeV
			→	30 14Si	+	2 1 1H	+	0.381 MeV
			→	30 15P	+	2 1D	-	2.409 MeV
Alternatively:
			→	32 16S	+	γ
			→	24 12Mg	+	2 4 2He

ด้วยกระบวนการเผาไหม้นีออน แกนที่เฉื่อยชาของออกซิเจน-แมกนีเซียมก่อตัว ณ ใจกลางดาวฤกษ์ เมื่อกระบวนการเผาไหม้นีออนสิ้นสุดลง แกนกลางจะยุบตัวลงและเพิ่มอุณหภูมิขึ้นจนถึงจุดที่สามารถเผาไหม้ออกซิเจนได้ ในเวลาหกเดือนถึงหนึ่งปี ดาวฤกษ์จะใช้ออกซิเจนทั้งหมดในดาว ซึ่งก่อให้เกิดแกนกลางของดาวซึ่งเติมไปด้วยซิลิกอน แกนกลางจะเฉื่อยเพราะมันไม่มีอุณหภูมิสูงพอสำหรับกระบวนการเผาไหม้ซิลิกอน เมื่อออกซิเจนหมดไป แกนกลางจะหยุดผลิตพลังงานฟิวชั่นและยุบตัวลง การยุบตัวดังกล่าวได้เร่งอุณหภูมิภายในดาวขึ้นสูงจนสามารถเผาไหม้ซิลกอน