กลุ่มภาษามอแกลน

กลุ่มภาษามอแกลน หรือ กลุ่มภาษามอแกน–มอแกลน ประกอบด้วยภาษาสองภาษาที่มีความเกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิดแต่แยกจากกัน คือ ภาษามอแกนและภาษามอแกลน Larish (1999) จักให้สองภาษานี้เป็นกลุ่มย่อยเฉพาะในสาขามอแกน–มอแกลน จากนั้น Larish (2005)^[2] เสนอแนะให้ กลุ่มภาษามอแกลน เป็นอีกชื่อหนึ่งของ กลุ่มภาษามอแกน–มอแกลน โดยชื่อหลังเคยใช้งานใน Larish (1999)

กลุ่มภาษามอแกลน
มอแกน–มอแกลน
กลุ่มเชื้อชาติ:	ชาวมอแกน, ชาวมอแกลน
ภูมิภาค:	กลุ่มเกาะมะริด; พม่า; ภาคใต้ของไทย
การจําแนก ทางภาษาศาสตร์:	ออสโตรนีเซียน มลายู-พอลินีเชีย เกรตเตอร์บอร์เนียวเหนือ? กลุ่มภาษามอแกลน
ภาษาดั้งเดิม:	ภาษามอแกลนดั้งเดิม (ภาษามอแกน-มอแกลนดั้งเดิม)
กลุ่มย่อย:	มอแกน มอแกลน
กลอตโตลอก:	moke1241[1]

ภาษา

กลุ่มภาษามอแกลนมีสองภาษา^[2]

• ภาษามอแกน พูดโดยชาวมอแกน หรือ "ชาวเล" ในไทยและพม่าประมาณ 2,500-3,000 คน
• ภาษามอแกลน พูดโดยชาวมอแกลนในภาคใต้ของไทย 2,500-3,000 คน

ภาษามอแกนและมอแกลนมีความสัมพันธ์ทางภาษาและวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้องแต่แตกต่างกัน โดยผู้พูดภาษามอแกนส่วนใหญ่ล่าสัตว์และเก็บของป่าตามท้องทะเล ในขณะที่ผู้พูดภาษามอแกลนอาศัยอยู่บนบกและในหมู่บ้านและเมืองทางภาคใต้ของประเทศไทย (Larish 2005) การศึกษาวิจัยเชิงเปรียบเทียบระหว่างชาวมอเกนและชาวมอแกลน ได้แก่ การศึกษาวิจัยของ Leerabhandh (1984),^[3] Makboon (1981),^[4] และ Larish (1999)

กลุ่มภาษามอแกลนมีผู้พูดในขอบเขตตามแนวชายฝั่งตะวันตกในภาคใต้ของประเทศพม่าและภาคใต้ของประเทศไทยที่ีมีความยาว 650 กิโลเมตร จากเกาะทวาย ประเทศพม่า ถึงเกาะพีพี ประเทศไทย (Larish 2005) ภาษามอแกนมีการกระจายตัวอย่างกว้างขวาง ส่วนภาษามอแกลนพูดกันเฉพาะบริเวณชายฝั่งตะวันตกในภาคใต้ของประเทศไทยเท่านั้น ภาษามอแกลนได้รับอิทธิพลจากภาษาไทยถิ่นใต้อย่างหนักและมีความเสี่ยงต่อการสูญหายมากกว่าภาษามอแกน^[2]

อูรักลาโวยจเป็นภาษาที่ชาวเลอีกกลุ่มใช้พูดในภาคใต้ของไทย ถือเป็นหนึ่งในกลุ่มภาษามาเลย์อิก ไม่ใช่ภาษากลุ่มมอแกลน บนเกาะภูเก็ต ชาวอูรักลาโวยจมีการติดต่อกับชาวมอแกน

ความสัมพันธ์ภายนอก

Larish (1999, 2005)

Larish (1999, 2005) พิจารณาให้กลุ่มภาษามอแกลนเป็นกลุ่มพี่น้องของกลุ่มภาษาจามและมาเลย์อิกมากกว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มภาษาเหล่านั้น กลุ่มภาษามอแกลนได้รับอิทธิพลอย่างมากจากตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก โดยมีคำยืมจากภาษาออสโตรเอเชียติกหลายคำ เช่น 'นก' ที่พบในกลุ่มภาษาจามด้วย^[5]

Larish (1999)^[5] จัดให้ภาษามอแกนและมอแกลนอยู่ในกลุ่มย่อยมอแกลน–อาเจะฮ์-จาม-มาเลย์อิก (Moklenic–Acehnese-Chamic-Malayic, "MACM")

มอแกลน–อาเจะฮ์-จาม-มาเลย์อิก

• "ฟูนัน"?
• กลุ่มภาษามอแกลน (แสดงการเปลี่ยนแปลงเสียง *q > *k)
  • มอแกน
  • มอแกลน
• อาเจะฮ์-จาม-มาเลย์อิก (แสดงการเปลี่ยนแปลงเสียง *q > *h)
  • อาเจะฮ์-จาม
  • มาเลย์อิก

ในขณะที่กลุ่มภาษาอาเจะฮ์-จาม-มาเลย์อิกแสดงการเปลี่ยนแปลงเสียงภาษามลายู-พอลินีเชียดั้งเดิมจาก *q > *h กลุ่มภาษามอแกลนแสดงการเปลี่ยนเสียงภาษามลายู-พอลินีเชียดั้งเดิมจาก *q > *k แทน ดังปรากฏในภาษาดัวโนที่บางครั้งเปลี่ยนเสียงจาก *q ไปเป็น *k แทนที่จะเป็น *h ในแบบทั่วไป (*qulu → ดัวโน kulu แต่ในมาเลย์อิกดั้งเดิมออกเป็น *hulu) แม้ว่าภาษานี้อยู่ในสาขามาเลย์อิกก็ตาม^[6] ดังที่พบในกลุ่มภาษามอแกลน

Larish (1999) ยังคาดการณ์ถึงภาษา (หริอกลุ่มภาษา) สูญหายที่ไม่ทราบแน่ชัดจากจักรวรรดิฟูนานในเวียดนามใต้ที่อาจเป็นจุดแยกตอนต้นจากภาษามอแกลน–อาเจะฮ์-จาม-มาเลย์อิกดั้งเดิม

Smith (2017)

ในการจัดประเภทกลุ่มภาษามลายู-พอลินีเชียตะวันตกล่าสุด Smith (2017: 459)^[7] โต้แย้งตามหลักฐานทางสัทวิทยาว่ากลุ่มภาษามอแกลนเป็นสาขาหลักจากภาษามลายู-พอลินีเชียดั้งเดิม

การสร้างใหม่

ภาษามอแกน-มอแกลนดั้งเดิมได้รับการสร้างขึ้นใหม่โดย Larish (1999)^[5]