การุญ จันทรางศุ

รองศาสตราจารย์ การุญ จันทรางศุ^[1] เป็นอดีตสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร แบบบัญชีรายชื่อพรรคไทยรักไทย (เลื่อนขึ้นมาแทนคนที่เป็นรัฐมนตรี ร้อยเอก สุชาติ เชาว์วิศิษฐ) เมื่อวันที่ 19 มีนาคม พ.ศ. 2544 อุปนายกสภาวิศวกร คนที่ 1^[2] , กรรมาธิการกิจการสภาผู้แทนราษฎร, กรรมการบริษัท บีทีเอส กรุ๊ป โฮลดิ้งส์ จำกัด (มหาชน)^[3], รองประธานคณะกรรมาธิการการสื่อสารและโทรคมนาคม คนที่ 5 เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2544, อดีตนายกวิศวกรรมสถานแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์, อดีตกรรมการสภาวิศวกร, อดีตนายกสมาคมนักเรียนเก่าเตรียมอุดมศึกษา ในพระบรมราชูปถัมภ์

รองศาสตราจารย์ การุญ จันทรางศุ ม.ป.ช., ม.ว.ม., ต.จ.ว.
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	18 กรกฎาคม พ.ศ. 2492 (76 ปี)
ศาสนา	พุทธ
พรรคการเมือง	ไทยรักไทย (2541 – 2546) พลังประชาชน (2546 – 2551)

ประวัติ

การุญ จันทรางศุ เกิดเมื่อวันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2492 จบการศึกษามัธยมศึกษาตอนต้นจากโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียนวิทยาลัย, มัธยมศึกษาตอนปลายจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา, ปริญญาตรีวิศวกรรมศาสตร์บัณฑิต เกียรตินิยม จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แล้วไปเรียนต่อทางด้านโยธาจบปริญญาโท และปริญญาเอกด้านวิศวกรรมโครงสร้างที่มหาวิทยาลัยโอไฮโอสเตต สหรัฐอเมริกา ^[4][5]

การุญเคยเป็นอาจารย์คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เคยเป็นรองคณบดีฝ่ายกิจกรรม คณะวิศวกรรมศาสตร์ และรองคณบดีฝ่ายวางแผนและพัฒนา คณะเดียวกัน เป็นหัวหน้าภาควิศวกรรมโยธา คณะวิศวกรรมศาสตร์ และรักษาการหัวหน้าภาควิชาวิศวกรรมแหล่งน้ำ ควบคู่ไปด้วย และดำรงตำแหน่งรองผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร ฝ่ายโยธา เมื่อวันที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2535 นอกจากนั้น การุญยังเคยเป็นกรรมการอำนวยการ บริษัท ระบบขนส่งมวลชนกรุงเทพ จำกัด (มหาชน) อยู่ในระยะหนึ่ง และยังเป็นกรรมการสภาวิศวกรหลายสมัย

ในทางการเมือง การุญเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งพรรคไทยรักไทยและเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร แบบบัญชีรายชื่อ (พ.ศ. 2544 - 2547) ทั้งนี้ในกลางปี พ.ศ. 2547 การุญได้ลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร โดยสังกัดพรรคพลังประชาชน ซึ่งได้เบอร์ 11 และเรียกชื่อตัวเองในการเลือกตั้งครั้งนี้ว่า "ดร.เค"^[6] ซึ่งไม่ได้รับการเลือกตั้ง

เครื่องราชอิสริยาภรณ์

• พ.ศ. 2547 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่เชิดชูยิ่งช้างเผือก ชั้นสูงสุด มหาปรมาภรณ์ช้างเผือก (ม.ป.ช.)^[7]
• พ.ศ. 2544 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันมีเกียรติยศยิ่งมงกุฎไทย ชั้นสูงสุด มหาวชิรมงกุฎ (ม.ว.ม.)^[8]
• พ.ศ. 2546 – เครื่องราชอิสริยาภรณ์จุลจอมเกล้า ชั้นที่ 3 ตติยจุลจอมเกล้าวิเศษ (ต.จ.ว.)^[9]