นครจักรพรรดิ

นครจักรพรรดิ หรือ เมืองจักรพรรดิ (อังกฤษ: Imperial City; จีน: 北京皇城; พินอิน: Běijīng huángchéng; แปลตรงตัว: "นครจักรพรรดิปักกิ่ง (Beijing Imperial City)") เป็นพื้นที่ส่วนหนึ่งของกรุงปักกิ่งในสมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง โดยมีพระราชวังต้องห้ามเป็นศูนย์กลาง หมายรวมถึงกลุ่มของสวน, ศาลเจ้า และพื้นที่ให้บริการอื่น ๆ ระหว่างพระราชวังต้องห้ามและเมืองชั้นในของปักกิ่งโบราณ เมืองจักรพรรดิถูกล้อมรอบด้วยกำแพงและเข้าถึงได้โดยผ่านประตูทั้งเจ็ดและสถานที่ทางประวัติศาสตร์ เช่น พระราชวังต้องห้าม ประตูเทียนอัน จงหนานไห่ สวนเป่ยไห่ สวนจงซาน จิงซาน ศาลกราบไหว้บรรพบุรุษหลวงและเซียนคันถาน ^[1]

บริเวณเขตพระราชฐาน พื้นที่สีขาวขนาดใหญ่ด้านขวาคือพระราชวังต้องห้าม

การก่อสร้าง

ที่ตั้งของนครจักรพรรดิภายในกำแพงเมืองปักกิ่งในสมัยราชวงศ์ชิง

ประตูจีน เดิมเป็นประตูอย่างเป็นทางการสู่นครจักรพรรดิ มุมมองนี้มาจากเจิ้งหยางเหมิน หลังประตูจีนคือประตูเทียนอันและพระราชวังต้องห้าม

ประตูเทียนอัน เป็นประตูด้านใต้ของนครจักรพรรดิ

สวนเป๋ยไห่ อดีตสวนหลวงที่มีศูนย์กลางอยู่ที่ทะเลสาบแห่งหนึ่งซึ่งครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ทางตะวันตกของอดีตนครจักรพรรดิ

แท่นบูชาแห่งโลกและการเก็บเกี่ยวในนครจักรพรรดิ สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1421 บริเวณแท่นบูชาปัจจุบันคือ สวนจงซาน

เขาจิ่งซาน เนินเขาเทียมที่มียอดเขาห้ายอดตั้งอยู่ทางเหนือของพระราชวังต้องห้าม

ในสมัยราชวงศ์หยวน ปักกิ่งเป็นที่รู้จักในชื่อ ต้าตู และนครจักรพรรดิเป็นศูนย์กลางของเมือง ในปี ค.ศ. 1368 กองทัพหมิงพิชิตต้าตู้ได้ และเปลี่ยนชื่อเป็น "เป่ยผิง" (อักขระสองตัวแปลว่า "เหนือ" และ "สันติภาพ" หรือ "สงบ") โดยมีการย้ายเมืองหลวงไปที่นานกิง เนื่องจากนครจักรพรรดิไม่ถูกแตะต้องจากการสู้รบ ส่วนใหญ่ของนครจักรพรรดิจึงรอดพ้นการทำลายจากสงคราม อย่างไรก็ตาม ในปี ค.ศ. 1369 จักรพรรดิหงอู่ มีคำสั่งให้ทำลายนครจักรพรรดิ

ในปี ค.ศ. 1370 พระราชโอรสองค์ที่สี่ของจักรพรรดิหงอู่พระนาม จูตี้ ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าชายแห่งหยาน โดยมีหน้าที่ปกครองเมืองเป่ยผิง ในปี ค.ศ. 1379 พระองค์ทรงสร้างวังของเจ้าชายขึ้นภายในนครจักรพรรดิของหยวน