ผับ

ผับ (อังกฤษ: pub ย่อมาจาก public house) คือ สถานประกอบการด้านเครื่องดื่มของหลายประเทศ โดยได้รับอนุญาตให้เสิร์ฟเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เพื่อบริโภคภายในสถานที่ คำนี้ปรากฏครั้งแรกในอังกฤษในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 เพื่อแยกความแตกต่างระหว่างบ้านส่วนบุคคลกับสถานที่เปิดสาธรณะอย่าง ร้านขายเหล้า ทาเวิร์น และโรงเตี๊ยม ปัจจุบันยังไม่มีคำจำกัดความที่แน่ชัด แต่แคมเปญฟอร์รีลเอล (Campaign for Real Ale) ระบุว่าผับควรมีลักษณะ 4 ประการดังนี้:

1. เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าได้โดยไม่ต้องเป็นสมาชิกหรืออยู่อาศัย
2. เสิร์ฟเบียร์สดหรือไซเดอร์โดยไม่ต้องรับประทานอาหาร
3. มีพื้นที่ในร่มอย่างน้อยหนึ่งแห่งที่ไม่ได้จัดไว้สำหรับรับประทานอาหาร
4. อนุญาตให้ซื้อเครื่องดื่มที่บาร์ได้ (คือ ไม่ได้บริการที่โต๊ะเท่านั้น)

ผับใน เวิลส์เอนด์ แคมเดนทาวน์ ลอนดอน

ประวัติศาสตร์ของผับสามารถสืบย้อนได้ถึงทาเวิร์นในบริเตนสมัยโรมัน^[1][2] จนถึงยุคโรงเตี๊ยมแองโกล-แซกซอน จนกระทั่งต้นศตวรรษที่ 19 ผับดังเช่นในปัจจุบันจึงเริ่มปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก รูปแบบดังกล่าวได้รับความนิยมในประเทศและภูมิภาคต่าง ๆ ที่ได้รับอิทธิพลจากอังกฤษ โดยผับยังคงถือเป็นส่วนสำคัญของวัฒนธรรม^[3] ในสถานที่หลายแห่ง โดยเฉพาะในหมู่บ้าน ผับถือเป็นจุดศูนย์กลางของชุมชนท้องถิ่น ในอนุทินในศตวรรษที่ 17 ของซามูเอล พีพส์ ได้บรรยายผับเป็น "หัวใจของอังกฤษ"^[4]