สี่แยกอินโดจีน

สี่แยกอินโดจีน หรือ สี่แยกร้องโพธิ์ เป็นสี่แยกจุดตัดของทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 11 (ช่วงพิษณุโลก–อุตรดิตถ์), ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 12 และถนนเลี่ยงเมืองพิษณุโลกด้านใต้ ที่ตำบลสมอแข อำเภอเมืองพิษณุโลก จังหวัดพิษณุโลก

สี่แยกอินโดจีน

ชื่ออักษรไทย	อินโดจีน
ที่ตั้ง	ตำบลสมอแข อำเภอเมืองฯ จังหวัดพิษณุโลก
ทิศทางการจราจร
↑	ถนนพิษณุโลก–อุตรดิตถ์ » แยกดงประโดก ต่อไปยัง อุตรดิตถ์ แพร่ น่าน ลำปาง พะเยา เชียงราย
→	ถนนมิตรภาพ (พิษณุโลก–วังทอง–หล่มสัก) ถนนพิษณุโลก–วังทอง–เขาทราย » แยกซีพี ต่อไปยัง หล่มสัก ขอนแก่น มุกดาหาร
↓	ถนนเลี่ยงเมืองพิษณุโลกด้านใต้ » แยกหนองอ้อ ต่อไปยัง พิจิตร นครสวรรค์
←	ถนนมิตรภาพ (พิษณุโลก–สุโขทัย–ตาก) » แยกเรือนแพ ต่อไปยัง เมืองพิษณุโลก สุโขทัย ตาก แม่สอด

โครงการสี่แยกอินโดจีนเกิดขึ้นหลังจากมติคณะรัฐมนตรี เมื่อปี พ.ศ. 2540 กำหนดให้จังหวัดพิษณุโลกเป็นสี่แยกอินโดจีน เพื่อเป็นศูนย์กลางการคมนาคมขนส่งภายใต้ยุทธศาสตร์ความร่วมมือทางเศรษฐกิจในอนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขง ในโครงการถนนสายเศรษฐกิจตะวันออก-ตะวันตก (East-West Economic Corridor) ย่างกุ้ง–ตาก–พิษณุโลก–ขอนแก่น–สุวรรณเขต–ดานัง และโครงการถนนสายเศรษฐกิจเหนือ-ใต้ (North-South Economic Corridor) คุนหมิง–กรุงเทพมหานคร ซึ่งทั้งสองโครงการมีจุดตัดเส้นทางในประเทศไทยที่จังหวัดพิษณุโลกและจังหวัดตาก

ในปี พ.ศ. 2550 ทางจังหวัดพิษณุโลกได้ขอใช้พื้นที่ของกรมทางหลวงบริเวณสี่แยกอินโดจีน บนทางหลวงหมายเลข 11 ช่วงพิษณุโลก-อุตรดิตถ์ ประมาณ 9 ไร่ เพื่อพัฒนาเป็นศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ในรูปแบบศูนย์วัฒนธรรมไทย และศูนย์ข้อมูลวัฒนธรรมประเทศเพื่อนบ้าน 5 ประเทศ ได้แก่ จีน พม่า ลาว เวียดนาม และมาเลเซีย^[1]

ป้ายบอกระยะทาง

เป็นป้ายสีน้ำเงินติดตั้งเหนือถนนทั้ง 4 ด้านของทางแยก เพื่อบอกระยะทางไปยังเมืองสำคัญในประเทศเพื่อนบ้านทั้ง 4 ทิศ เป็นการแสดงออกถึงความเป็นจุดศูนย์กลางของสี่แยกอินโดจีน

• ทิศเหนือ ไปคุนหมิง 1,460 กิโลเมตร
• ทิศตะวันตก ไปย่างกุ้ง 670 กิโลเมตร
• ทิศตะวันออก ไปดานัง 1,010 กิโลเมตร
• ทิศใต้ ไปกัวลาลัมเปอร์ 1,840 กิโลเมตร