อักษรวิจิตร

อักษรวิจิตร^[1] (อังกฤษ: calligraphy) เป็นทัศนศิลป์ชนิดหนึ่ง มักจะเรียกว่าศิลปะของการเขียน ^[2] ความหมายในทางปฏิบัติคือ “ศิลปะแห่งการให้รูปแบบเพื่อแสดงถึงลักษณะความหมาย ความกลมกลืน และความชำนาญ” ^[3] ประวัติของการเขียนอักษรวิจิตรเป็นประวัติของการพัฒนาที่มาจากความสามารถทางเทคนิค ความรวดเร็วในการเขียน ความจำกัดของวัตถุที่ใช้ สถานที่ที่ทำการเขียน และเวลาที่เขียน ^[4] ลักษณะของการเขียนเช่นนี้เรียกว่า script, hand หรือ alphabet ^[5][6]

อักษรวิจิตรภาษาจีนจากสมัยราชวงศ์ซ่งในคริสต์ศตวรรษที่ 11

อักษรวิจิตรจากไบเบิลภาษาละติน ค.ศ. 1407

คำว่า calligraphy มาจากภาษากรีก κάλλος (kallos = วิจิตร) และคำว่า γραφή (graphẽ = การเขียน)

การเขียนอักษรวิจิตรสมัยใหม่มีตั้งแต่ตัวอักษรที่ออกแบบสำหรับการใช้งานโดยทั่วไป ไปจนถึงการออกแบบตัวอักษรสำหรับงานวิจิตรศิลป์ หรือการเขียนอักษรแบบแอบสแตร็กต์ที่สามารถอ่านได้หรือไม่ได้ ^[7] ส่วนการเขียนอักษรวิจิตรในสมัยโบราณแตกต่างไปจากอักษรเรียงพิมพ์ (typography) และลายมือที่ไม่ใช่ลายมือคลาสสิก อักษรวิจิตรโบราณจะเป็นอักษรที่มีลักษณะที่เป็นระเบียบแบบแผน แต่ก็มีความอ่อนไหวและแสดงถึงคุณลักษณ์ทางด้านการสร้างสรรค์ของผู้เขียน ^[8][9][10]

การเขียนอักษรวิจิตรยังเป็นที่นิยมกันในการเขียนบัตรเชิญเนื่องในโอกาสพิเศษ การออกแบบอักษรประดิษฐ์ การออกแบบโลโก ศิลปะทางศาสนา งานจ้างเขียน การสลักอักษรบนหิน หรือประกาศนียบัตรต่างๆ