แบบจำลองของโปร์

ในการศึกษาฟิสิกส์อะตอม แบบจำลองของโปร์ (อังกฤษ: Bohr model) ที่นิลส์ โปร์นำเสนอเมื่อปี ค.ศ. 1913 อธิบายถึงภาพของอะตอมว่าคือนิวเคลียสขนาดเล็กมาก ๆ ที่มีประจุบวก ล้อมรอบไปด้วยอิเล็กตรอนที่เคลื่อนที่เป็นวงโคจรกลมรอบนิวเคลียสนั้นในลักษณะที่คล้ายคลึงกับโครงสร้างของระบบสุริยะ แต่อาศัยแรงไฟฟ้าสถิตในการดึงดูดกันแทนที่จะเป็นแรงโน้มถ่วง ถือเป็นการพัฒนาแบบจำลองอะตอมยุคก่อนหน้านี้คือ แบบจำลองคิวบิก (1902) แบบจำลองขนมปังลูกเกด (1904) แบบจำลองดาวเสาร์ (1904) และแบบจำลองรัทเทอร์ฟอร์ด (1911) แบบจำลองของโปร์เป็นการปรับแต่งเชิงควอนตัมฟิสิกส์จากแบบจำลองของรัทเทอร์ฟอร์ด ดังนั้นแหล่งข้อมูลหลายแห่งอาจเรียกแบบจำลองทั้งสองนี้รวม ๆ กันว่า "แบบจำลองรัทเทอร์ฟอร์ด–โปร์"

แบบจำลองรัทเทอร์ฟอร์ด–โปร์ ของอะตอมไฮโดรเจน (Z = 1) หรือไอออนคล้ายไฮโดรเจน (Z > 1) มีอิเล็กตรอนประจุลบอยู่ในชั้นพลังงานของอะตอม โคจรเป็นวงกลมรอบนิวเคลียสอะตอมประจุบวกที่มีขนาดเล็ก อิเล็กตรอนที่กระโดดข้ามระดับชั้นพลังงานจะทำให้เกิดการแผ่หรือดูดซับพลังงานแม่เหล็กไฟฟ้าจำนวนหนึ่ง (hν)^[1] วงโคจรที่อิเล็กตรอนสามารถเดินทางไปได้แสดงในภาพด้วยวงกลมสีเทา รัศมีจะเพิ่มขึ้นแบบ n² โดยที่ n คือ เลขควอนตัมพื้นฐาน (principal quantum number) การเปลี่ยนระดับพลังงานจาก 3 → 2 อย่างที่แสดงไว้ในรูป จะทำให้เกิดเส้นแรกในอนุกรมบอลเมอร์ สำหรับอะตอมไฮโดรเจน (Z = 1) ผลที่เกิดคือโฟตอนในช่วงคลื่น 656 nm (แสงสีแดง)