ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน

ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน (อังกฤษ: American English, AmE, AE, AmEng, USEng, en-US) หรืออาจเรียกว่า ภาษาอังกฤษแบบสหรัฐ (อังกฤษ: United States English, U.S. English) เป็นกลุ่มของภาษาถิ่นของภาษาอังกฤษที่ใช้ในสหรัฐเป็นส่วนใหญ่ ประมาณสองในสามของเจ้าของภาษาอังกฤษอาศัยอยู่ในสหรัฐ

ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน
ภูมิภาค	สหรัฐ
จำนวนผู้พูด	[1] 25.6 ล้านคนที่พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในสหรัฐ (ค.ศ. 2003)
ตระกูลภาษา	อินโด-ยูโรเปียน เจอร์แมนิก เจอร์แมนิกตะวันตก เจอร์แมนิกทะเลเหนือ แองโกล–ฟรีเชียน อังกฤษ อังกฤษแบบอเมริกาเหนือ ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน
รูปแบบก่อนหน้า	อังกฤษเก่า อังกฤษกลาง อังกฤษใหม่แบบคริสต์ศตวรรษที่ 17 ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน
ระบบการเขียน	อักษรละติน (ชุดตัวอักษรอังกฤษ) อักษรเบลล์ภาษาอังกฤษแบบรวม[2]
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	สหรัฐ (32 รัฐ, 5 ดินแดนที่ไม่ใช่รัฐ) (ดูที่บทความ)
รหัสภาษา
ISO 639-3	–
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด

ภาษาอังกฤษ

สำเนียง

สำเนียงบริติช

สำเนียงในเครือจักรภพ

สำเนียงอังกฤษ

สำเนียงอเมริกัน

สำเนียงออสเตรเลีย

ทิงลิช

อิงริช

พจนานุกรมเล่มแรกของภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน เขียนโดยโนอาห์ เว็บสเตอร์ ใน ค.ศ. 1828 แสดงถึงข้อแตกต่างระหว่างภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน และอังกฤษดั้งเดิมที่มาจากบริเตน ข้อแตกต่างที่เว็บสเตอร์เขียนรวมถึง การสะกดคำ เช่นคำว่า center แทนคำว่า centre และ color แทน colour และการอ่านออกเสียงต่าง ๆ

ตัวอย่างคำศัพท์หลายคำที่มีต้นกำเนิดมาจากภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน ซึ่งได้แก่ OK (โอเค), blizzard (บลิซซาร์ด) และ teenager (วัยรุ่น)