Kânûn-ı Esâsî
Osmanlı Devleti'nin ilk ve son anayasası (1876–1878, 1908–1921) / From Wikipedia, the free encyclopedia
Kânûn-ı Esâsî[1] (Osmanlı Türkçesi: قانون اساسى) veya 1876 Anayasası, Kânûn-ı Esâsî çeviri olarak "temel kanun" ya da "anayasa" anlamına gelmektedir. Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk ve son anayasasıdır. 23 Aralık 1876'da ilan edilmiş, 1878'de II. Abdülhamid tarafından askıya alınmış, 24 Temmuz 1908 II. Meşrutiyet’in İlanı sonucunda yeniden yürürlüğe girmiştir. 1921 Anayasası'nın (Teşkîlât-ı Esâsîye Kanunu) kabul edildiği 20 Ocak 1921 tarihi ile 1924 Anayasası'nın yürürlüğe girdiği 24 Mayıs 1924 tarihi arasında ise kısmen yürürlükte kalmıştır.
Pratik Bilgiler Bölgesel kapsam, Kabul tarihi ...
Kânûn-ı Esâsî | |
---|---|
Bölgesel kapsam | Osmanlı İmparatorluğu Türkiye |
Kabul tarihi | 7 Zilhicce 1293 |
Yürürlük tarihi | 23 Aralık 1876 |
İlga tarihi | 24 Mayıs 1924 |
Durum: İlga edildi |
Kapat