Şâfiîlik

Şafiî mezhebi (Arapça: المذهب الشافعي) veya Şafiîlik, İslâm dininin dört büyük Ehl-i Sünnet (fıkıh) mezheplerinden birisi.^[11][12] Şâfiîlerin itikatta (inançta) mezhepleri ise Eş'ariliktir. İsmini asıl adı Ebû Abdillâh Muhammed b. İdrîs b. Abbâs eş-Şâfiî olan kurucusu Şâfiî'den (767-820) alır. Şafiî mezhebi, Malezya, Endonezya, Yemen ve Doğu Afrika'da yaygın olmakla birlikte,^[13] Suriye başta olmak üzere^[14] bazı Arap ülkelerinde yer yer mevcuttur. Türkiye'de daha çok Kürtler arasında, Kafkaslar'da Çeçenler ve Avarlar^[5] arasında yaygındır. Hanefîlik'ten sonraki en yaygın Ehl-i Sünnet mezheptir.

Şâfiîlik

Şâfiî mezhebi (koyu mavi)
Kurucu
Şafii
Önemli nüfusa sahip bölgeler
Endonezya	[1]
Malezya	[2]
Yemen	[3]
Türkiye	[4]
Rusya  • Çeçenistan  • Dağıstan	[5]
Irak	[6]
Suriye	[7]
Mısır	[8]
Etiyopya	[9]
Somali	[10]
Dinler
İslam
Kutsal kitaplar
Kur'an-ı Kerim

Şafiî mezhebinin kurucusu İmam-ı Şafiî, Maliki ve Hanefi mezheplerinin usulleri yayılmaya başladığı ilk zamanlarda yetişti. Bu yüzden İmam-ı şafii mezheplerin yollarını izleme fırsatı buldu. Ve onlardan farklı bir usul takip etti. Fıkhın usulleri ile ilgili ilk eser olan "Er-Risale" isimli kitabı yazdı. Zaman içerisinde fakihler onun etrafında toplandılar ve onun geliştirdikleri usullere göre fetva verdiler. Böylece Şafiî mezhebi doğdu.

Şafiî mezhebine bağlı bilginlerden bazıları

Hadis bilginlerinden Nesâi, kelâm (akaid) bilginlerinden Ebü'l-Hasan Eş'arî, Mâverdî, Nevevî, İmam-ül-Haremeyn Abdülmelik bin Abdullah, Gazzâlî, İbn Hacer el-Askalânî, Kaffal-ı Kebir, İbni Subki, İmam-ı Suyuti vb.

Nesâi'nin "Sünen"i meşhurdur, Ebü'l-Hasan Eş'arî, Ehl-i sünnetin itikaddaki iki imamından birisidir. Hocalarının zinciri İmam-ı Şafii'ye ulaşmaktadır.

Daha çok Hanefîlik'in yaygın olduğu bölgelerde etkinlik gösteren Nakşibendiyye tarikat şeyhleri genellikle Şâfiî'dir: Halid Bağdadî, Abdullah Dağıstani gibi.