Ortaçağ İbranicesi

Orta Çağ İbranicesi, 4. ve 19. yüzyıllar arasında varlığını sürdüren ve edebiyat ve ibadetle ilgili bir dildi. Yaygın olarak konuşulmadı ve kullanılmadı; çoğunlukla hahamlar, bilginler ve şairler tarafından yazılı olarak kullanıldı. Orta Çağ İbranicesi, kendisini daha eski İbranice biçimlerinden ayıran birçok özelliğe sahipti. Bunlar dilbilgisini, söz dizimini, cümle yapısını etkiledi ve aynı zamanda ya eski biçimlere dayanan ya da özellikle Aramice, Yunanca ve Latince olmak üzere diğer dillerden alıntılanan çok çeşitli yeni sözlük öğelerini içeriyordu.^[1]

Yahudi dilleri Afro-Asya İbraniceler: İbranice (Kutsal İbranice) Samiri İbranicesi Yemen İbranicesi Aramiceler: Hulaula Lişan Didan Lişana Deni Lişanid Noşan Yahudi Aramicesi Arapçalar: Yahudi Arapçası Yahudi Bağdat Arapçası Yahudi Fas Arapçası Yahudi Irak Arapçası Yahudi Trablus Arapçası Yahudi Tunus Arapçası Yahudi Yemen Arapçası Diğer: Kayla Yahudi Berbericesi

Hint-Avrupa Cermen: Yeşiviş Yidiş Yingliş Roman: İtalkian Katalanik Ladino (Haketia) Lusitanik Şuadit Yahudi Aragoncası Yahudi Latincesi Zarfatik Hint-İran: Buhori Cuhuri Cidi Diğer: Knaanik Yevanik

Türk Karayca Kırımçakça

Diğer Kartveli: Gruzinik Dravid: Yahudi Malayalamı g t d

Hindistan, Koçi'deki 1344 tarihli Kochangadi Sinagogu