Rezistensa italiana

Inte el corso de ła seconda guera mondiałe, ła Rexistensa italiana (ciamada anca Rexistensa partigiana o pì senplicemente Rexistensa^[1]) ła xe nata da ł'inpegno comune de łe ricostituie forse armaee del Regno del Sud, de libari individui, partii e movimenti che, dopo ł'armistizio de ł'8 de setenbre 1943 e ła conseguente invaxion de ł'Itàlia da parte de ła Germania nasista, i se ga oposti - miłitarmente o anca soło połiticamente - ai occupanti e ała Republica Sociałe Itałiana, fondà da Benito Mussolini sol teritorio controłà da łe trupe todesche.

El movimento rexistensial - che el se pol metare storegamente inte el pì grande fenomeno eoropeo de ła rexistensa a ł'ocupasion nasista - el xe sta caraterixà in Itàlia da ł'inpegno unitario de diversi orientamenti pułiteghi (catołeghi, comunisti, łiberałi, sociałist, asionisti, monarcheghi, anarcheghi). I partii animadori de ła Rexistensa, riunìi inte el Comitato de Łiberasion Nasionałe (CLN), i gavarìa pì tardi costituìo insieme i primi goèrni del dopoguera.