Geschiedenisse van Blanknberge
From Wikipedia, the free encyclopedia
De geschiedenisse van Blanknberge begunt styf verre in den tyd. Oude koartn van de Nôordzêekust bewyzn dat in e styf ver verleedn de zêe 't land overdekte tout e lyne die à peu près liep van Antwerpn, over Hasselt noa Leuven, Brussel, Dendermonde, Dôornik en Kortryk. Stilletjesan trok 't woater achteruut en da was 't begun van 't Scheldebekkn. Der woarn vele kreekn en moerassn en ip de bodem blêeft er lis, riet en allerhande sôortn woaterplantn achter. Achter een ende groeidn der ook struukn en boomn en azo ountstound er e gebied mè vele busschn, woavan da Thourout 't middelpunt was.
De Romeinsche veldhêre, Julius Caesar, die 57 joar vo Christus uus land veroverde, ha moeite vo de beweuners van de streke t' overwinn'n, want de Menapiërs en de Morinen dookn hunder weg in de dichtbegroeide busschn.
Loater woarn der geregeld enorme overstomiengn in uze gewestn en de vloedlyne kwam tout Brugge en Diksmude van nu. De kustbeweuners vluchtegen 't land in en zochtn reddienge ip hoger geleegn zandheuvels.
Toch kêerdegen z'iedere kè were noa de zêe. Ze bouwdn dykn en ze zettegen hunder huttn an de voet van de duunn, beschut tegen de stormn en 't woater. Ze bewerktegen de zoute schorren, achtergeloatn deur de zêe, tout vruchtboare polderground woarip da ze groan en groensels kwiktegen, moa 't woarn surtout zêevoarders die leefdegen van vis en woaterveugels.