Βρετανίδα φεμινίστρια και ακτιβίστρια From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Έμελιν Πάνκχερστ (αγγλικά: Emmeline Pankhurst, το γένος Goulden, 15 Ιουλίου 1858 - 14 Ιουνίου 1928) ήταν Βρετανίδα πολιτική ακτιβίστρια και ηγέτης του βρετανικού κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών (σουφραζέτες) που αγωνίστηκε για να αποκτήσουν οι γυναίκες κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και κυρίως το δικαίωμα της ψήφου. Το 1999, το περιοδικό Time, την κατέταξε ανάμεσα στα «Τα 100 σπουδαιότερα πρόσωπα του 20ου αιώνα», εξηγώντας ότι «σχημάτισε την ιδέα που έχουμε για την σύγχρονη γυναίκα και ταρακούνησε τόσο την κοινωνία προβάλλοντας καινούρια πρότυπα, που έκανε αδύνατη πλέον την επιστροφή στο παρελθόν».[8] Από την άλλη, αρκετοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική στις επιθετικές της τακτικές, με πολλούς ιστορικούς να λένε ότι δεν ήταν και τόσο αποτελεσματικές. Σε κάθε περίπτωση, το έργο της θεωρείται ζωτικής σημασίας στην κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στη Βρετανία.[9][10]
Έμελιν Πάνκχερστ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Emmeline Pankhurst (Αγγλικά) |
Γέννηση | 14 Ιουλίου 1858 Μάντσεστερ, ΗΒ |
Θάνατος | 14 Ιουνίου 1928 (69 ετών) Λονδίνο, ΗΒ |
Τόπος ταφής | Tomb of Emmeline Pankhurst |
Κατοικία | Μάντσεστερ[1] Λονδίνο[1] Κυανή Ακτή (1925–1926)[2] |
Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά |
Σπουδές | École Normale Supérieure[3] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | Ακτιβίστρια - φεμινίστρια - πολιτικός |
Γνωστός για | Ακτιβιστρια δικαιώματος ψήφου των γυναικών |
Αξιοσημείωτο έργο | My Own Story[4] |
Πολιτική τοποθέτηση | |
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Γυναικείο Κόμμα Συντηρητικό Κόμμα |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Ρίτσαρντ Πάνκχερστ (1879-1903, απεβίωσε) |
Τέκνα | 5 |
Γονείς | Robert Goulden[5] και Sophia Jane Craine[5] |
Αδέλφια | Mary Jane Clarke |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | poor-law guardian[3] registrar (από 1898)[3] |
Βραβεύσεις | Hunger Strike Medal (1 Μαρτίου 1912)[6][7] |
Σχετικά πολυμέσα | |
Γεννημένη στο Μάντσεστερ, μέσα σε πολιτικά ενεργή οικογένεια, η Έμελιν Γκουλντ, ήρθε σε επαφή με το γυναικεία κίνημα σε ηλικία μόλις 14 ετών μόλις, το 1872. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1879, παντρεύθηκε τον Ρίτσαρντ Πάνκχερστ, έναν δικηγόρο 20 χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος ήταν γνωστός για την υποστήριξή του στα δικαιώματα των γυναικών. Μαζί του απέκτησε πέντε παιδιά, μέσα σε δέκα χρόνια.
Μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσαν το 1884 τον σύλλογο "Women's Franchise League" προωθώντας το δικαίωμα και των ανύπαντρων γυναικών να ψηφίζουν σε τοπικού επιπέδου εκλογές. (οι παντρεμένες γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα να ψηφίζουν το 1864)
Μετά τη διάλυση της οργάνωσης, προσπάθησε να ενταχθεί στο αριστερίζον "Independent Labour Party"», και στο παράρτημα του Μάντσεστερ αλλά δεν έγινε δεκτή λόγω φύλου.
Το 1903, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Πάνκχερστ ίδρυσε την «Πολιτική και Κοινωνική Ένωση Γυναικών» ( Women's Social and Political Union), μία οργάνωση αποτελούμενη μονάχα από γυναίκες, που υπεράσπιζε τις γυναίκες και είχε ως σλόγκαν το "deeds, not words" («πράξεις, όχι λόγια»).[11] Η οργάνωση αυτή έγινε γνωστή για τις επιθετικές τακτικές που χρησιμοποιούσε: τα μέλη του έσπαζαν τζάμια και επιτίθονταν κατά των αστυνομικών. Η Πάνκχερστ και οι κόρες της,(επίσης ηγετικά μέλη του κινήματος) καθώς και άλλες ακτιβίστριες, συνελήφθησαν επανειλημμένως. Στις φυλακές συχνά κάνανε απεργίες πείνας, ενώ διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αργότερα, και όταν την ηγεσία της οργάνωσης ανέλαβε η Κρίσταμπελ Πάνκχερστ οι τακτικές τους - καθώς ο ανταγωνισμός με την κυβέρνηση κορυφωνόταν έγιναν ακόμα πιο ριζοσπαστικές. Μέσα στις τακτικές του κινήματος πλέον ήταν και ο εμπρησμός και μερικές πιο μετριοπαθείς οργανισμοί άρχισαν να κατακρίνουν την ηγεσία της οικογένειας Πάνκχερστ. Το 1913, πολλοί εγκατέλειψαν την οργάνωση μέσα σε αυτούς και δύο μικρότερες κόρες της Πάνκχερστ, η Αντέλα και η Σίλβια.
Με τον ερχομό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Έμελιν και Κρίσταμπελ, σταμάτησαν τις επιθετικές πρακτικές τους και ξεκίνησαν να στηρίζουν τη βρετανική κυβέρνηση για να αντέξει στη "γερμανική απειλή".[12] Οργάνωσαν τις γυναίκες ώστε να βοηθήσουν στην παραγωγή βιομηχανίας και ενθάρρυναν τους νέους άντρες να πολεμήσουν.[13] Το 1918, ψηφίστηκε νόμος ότι όλοι οι άνδρες άνω των 21 ετών και οι γυναίκες άνω των 30 θα έχουν δικαίωμα ψήφου. Αυτή η ανακολουθία έγινε για να διασφαλιστεί ότι οι άντρες δεν θα γινόντουσαν μειονότητα ως ψηφοφόροι, καθώς οι θάνατοι ανδρών κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν πολυάριθμοι.[14] Η οργάνωση της Πάνκχερστ πλέον άλλαξε ύφος και έγινε κόμμα, το οποίο αφοσιώθηκε στην ισότητα των δύο φίλων στη δημόσια ζωή. Στα ύστατα χρόνια της, φοβούμενη τους Μπολσεβίκους και την απειλή που θεώρησε ότι αντιπροσώπευαν εντάχτηκε στο Συντηρητικό Κόμμα. Το 1927, υπήρξε υποψήφια του κόμματος για το Στέπνι.[15] Ωστόσο, στις 14 Ιουνίου του 1928, απεβίωσε, λίγες εβδομάδες πριν ψηφιστεί νόμος ότι πλέον όλες οι γυναίκες άνω των 21 ετών έχουν δικαίωμα ψήφου, νόμος που ψηφίστηκε στις 2 Ιουλίου του ίδιου έτους.[16] Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με προτομή στο Λονδίνο, στο πάρκο Victoria Tower Gardens.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.