Ιταλικός κινηματογράφος
Εθνικός κινηματογράφος της Ιταλίας / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ιταλικός κινηματογράφος περιλαμβάνει τις ταινίες που έγιναν στην Ιταλία ή που δημιουργήθηκαν από Ιταλούς σκηνοθέτες. Ο πρώτος Ιταλός σκηνοθέτης θεωρείται ο Βιτόριο Καλτσίνα και συνεργάτης των αδελφών Λυμιέρ, ο οποίος κινηματογράφησε την ενθρόνιση του Πάπα Λέοντα XIII το 1896. Από την γέννηση του, ο ιταλικός κινηματογράφος επηρέασε τα κινηματογραφικά κινήματα παγκοσμίως. Μέχρι το 2018, οι ιταλικές ταινίες έχουν κερδίσει 14 βραβεία Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας καθώς και 12 Χρυσοί Φοίνικες, ένα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και πολλοί Χρυσοί Λέοντες και Χρυσές Άρκτους.
Ιταλικός κινηματογράφος | |
---|---|
Αστέρες του ιταλικού κινηματογράφου: (Αριστερά-δεξιά) Βιτόριο ντε Σίκα, Σοφία Λόρεν, Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι, Σέρτζιο Λεόνε, Νίνο Μανφρέντι, Λουκίνο Βισκόντι, Αλμπέρτο Σόρντι, Τοτό, Τζίνα Λολομπρίτζιτα, Κλαούντια Καρντινάλε, Άννα Μανιάνι, Ρομπέρτο Μπενίνι, Μικελάντζελο Αντονιόνι, Τζιανκάρλο Τζιανίνι, Ούγκο Τονιάτσι, Μπαντ Σπένσερ, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Φεντερίκο Φελίνι, Μάριο Μονιτσέλι, Βίρνα Λίζι, Έττορε Σκόλα, Αλβάρο Βιτάλι και Μόνικα Μπελλούτσι. | |
No. κινηματογραφικών αιθουσών | = 3,217 (2013)[1] |
• Αίθουσες κατά κεφαλήν | 5.9 per 100,000 (2013)[1] |
Κύριοι διανομείς | Medusa Film (16.7%) Warner Bros. (13.8%) 20th Century Fox (13.7%)[2] |
Παραγωγή ταινιών[3] | |
Συνολικά | 273 |
Μυθοπλασία | 180 |
Ντοκιμαντέρ | 93 |
Αριθμός καταχωρημένων (2018)[3] | |
Συνολικά | 85.900.000 |
• Κατά κεφαλήν | [4] |
Εγχώριες ταινίες | 19.900.000 (23,17%) |
Gross box office[3] | |
Συνολικό | 555.400.000 € |
Εγχώριες ταινίες | 127.900.000 € (23.03%) |
Η Ιταλία είναι η γενέτειρα του καλιτεχνικού σινεμά και η στιλιστική πτυχή των ταινιών υπήρξε ο σημαντικότερος παράγοντας στην ιστορία του ιταλικού κινηματογράφου.[5][6] Στις αρχές του 1900, καλλιτεχνικές και επικές ταινίες όπως ο Οθέλος (1906), Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας (1908), Η Κόλαση (1911), το Κβο Βάντις (1913) και η Καμπίρια (1914), έγιναν από προσαρμογές βιβλίων ή θεατρικών παραστάσεων. Οι Ιταλοί σκηνοθέτες χρησιμοποιούσαν πολύπλοκα σκηνικά, πλούσια κοστούμια και υψηλούς προϋπολογισμούς, για την παραγωγή πρωτοποριακών ταινιών. Ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά κινήματα της αβάντ γκαρντ, ο ιταλικός φουτουρισμός, πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1910. Μετά από μια περίοδο παρακμής στη δεκαετία του 1920, η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία αναζωογονήθηκε τη δεκαετία του 1930 με την άφιξη του ομιλούντος κινηματογράφου.[7]
Ενώ η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας παρείχε οικονομική υποστήριξη στην κινηματογραφική βιομηχανία του έθνους, ιδίως την κατασκευή των στούντιο Τσινετσιτά (το μεγαλύτερο κινηματογραφικό στούντιο στην Ευρώπη), ασχολήθηκε επίσης με τη λογοκρισία και έτσι πολλές ιταλικές ταινίες που παρήχθησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ήταν ταινίες προπαγάνδας. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Ιταλία είδε την άνοδο του επιδραστικού ιταλικού νεορεαλιστικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε από τους σκηνοθέτες Λουκίνο Βισκόντι, Ρομπέρτο Ροσελίνι και Βιτόριο ντε Σίκα. Ο Νεορεαλισμός μειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 υπέρ ελαφρύτερων ταινιών, όπως εκείνων του είδους της Κομεντία αλλ' Ιταλιάνα με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Φεντερίκο Φελίνι, ο Μάριο Μονιτσέλι και ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, ενώ ηθοποιοί όπως η Σοφία Λόρεν, η Τζουλιέτα Μασίνα και η Τζίνα Λολομπρίτζιτα πέτυχαν διεθνή καριέρα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.[7]
Το Σπαγκέτι γουέστερν απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν κορυφώθηκε με την «Τριλογία του Δολαρίου» του Σέρτζιο Λεόνε, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την αινιγματική μουσική του συνθέτη Ένιο Μορικόνε. Το σπαγκέτι γουέστερν κατάφερε να γίνει πολύ δημοφιλές είδος του πολιτισμού της Δύσης. Ερωτικά ιταλικά θρίλερ, ή τζάλο, που παρήχθησαν από σκηνοθέτες όπως ο Μάριο Μπάβα και ο Ντάριο Αρτζέντο στη δεκαετία του 1970, επηρέασαν το είδος των ταινιών τρόμου παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, σκηνοθέτες όπως οι Ερμάνο Όλμι, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Τζουζέπε Τορνατόρε, Γκαμπριέλ Σαλβατόρες, καθώς και ο Ρομπέρτο Μπενίνι κατάφεραν να κάνουν μεγάλες επιτυχίες, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο τον ιταλικό κινηματογράφο.[7]
Η Ιταλία φημίζεται επίσης για το περίφημο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, το οποίο είναι το παλαιότερο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο και που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1932 και απονέμοντας τον Χρυσό Λέοντα.[8] Το 2008, οι Ημέρες της Βενετίας ("Giornate degli Autori"), ένα τμήμα που πραγματοποιήθηκε παράλληλα με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, δημιούργησε σε συνεργασία με τα στούντιο Σινετσιτά και το Υπουργείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς έναν κατάλογο με 100 ταινίες που άλλαξαν τη συλλογική ιστορία της χώρας μεταξύ του 1942 και του 1978.