Λοθαριγγία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Λοθαριγγία (855-959) ήταν ένα διάδοχο βασίλειο της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών, η οποία αποτελούταν από τις Κάτω Χώρες, τη δυτική Ρηνανία, τα εδάφη σήμερα στα σύνορα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, και αυτό που σήμερα είναι η δυτική Ελβετία.[1]
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Δημιουργήθηκε από την τριμερή διάσπαση το 855 του βασιλείου της Μέσης Φραγκίας, το οποίο με τη σειρά του είχε δημιουργηθεί με την τριμερή διάσπαση της Καρολίγγειας Αυτοκρατορίας με τη Συνθήκη του Βερντέν του 843. Ούτε η Λοθαριγγία ούτε η Μέση Φραγκία είχαν συνοχή, αλλά ήταν απλά εδαφικά κομμάτια που προέκυψαν από τον τεμαχισμό ενός μεγαλύτερου βασιλείου. Το 870 η Λοθαριγγία μετά από μια σύντομη περίοδο ακυβερνησίας, μοιράστηκε με τη Συνθήκη του Μέρσεν μεταξύ των γειτονικών της Ανατολικής και Δυτικής Φραγκίας. Μετά από σύντομους πολέμους το 876 και το 879, η Δυτική Φραγκία παρέδωσε το μισό κομμάτι της, της Λοθαριγγίας, στην Ανατολική Φραγκία, με τη Συνθήκη του Ριμπεμόν. Οι αριστοκράτες της Λοθαριγγίας προσπαθώντας να ασκήσουν το δικαίωμά τους να εκλέξουν βασιλιά, ένωσαν τις δυνάμεις τους στις προσπάθειες των άλλων περιοχών της Ανατολικής Φραγκίας να εκθρονίσουν τον βασιλιά τους Κάρολο τον Παχύ το 887. Υπό μια σειρά από δούκες που άρχισε υπό τη βασιλεία του ανήλικου βασιλιά Λουδοβίκου του παιδιού το 903, οι αριστοκράτες της Λοθαριγγίας άλλαζαν συχνά μέρος μεταξύ των βασιλιάδων της Ανατολικής και Δυτικής Φραγκίας. Το 939 ο βασιλιάς της Ανατολικής Φραγκίας Όθων Α΄ ανάγκασε σε υποταγή τον δούκα που εξουσίασε Γιλβέρτο και ενέταξε τη Λοθαριγγία στο βασίλειό του στα καινούργια δουκάτα που είχαν δημιουργηθεί με βάσει την καταγωγή, τα οποία είχαν δικαίωμα στην εκλογή του βασιλιά. Ενώ τα άλλα δουκάτα είχαν χαρακτήρα που βασιζόταν στη φυλή ή τις εθνικές ταυτότητες, η ταυτότητα της Λοθαριγγίας ήταν καθαρά πολιτική.
Το 959 ο δούκας της Λοθαριγγίας Μπρούνο ο Μέγας διαχώρισε το δουκάτο στο Δουκάτο της Άνω Λωρραίνης και το Δουκάτο της Κάτω Λωρραίνης, δίνοντας το καθένα υπό την εξουσία μαργράβου. Εκτός από μια σύντομη περίοδο (1033–44, υπό Γκοθέλο Α΄) ο διαχωρισμός δεν αναστράφηκε ποτέ, και σύντομα οι μαργράβοι μετέτρεψαν τα ξεχωριστά τους φέουδα σε δουκάτα. Κατά τον δωδέκατο αιώνα η εξουσία του δούκα στην Κάτω Λωρραίνη διασπάστηκε, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του Δουκάτου του Λίμπουργκ και του Δουκάτου του Μπράμπαντ, οι ηγέτες του οποίου διατήρησαν τον τίτλο του "Δούκα του Λόθιερ" (όρος που προέρχεται από το Λοθαριγγία). Με τη διάλυση της Κάτω Λωρραίνης η Άνω Λωρραίνη έγινε η κύρια υπόσταση όσον αφορά στο όνομα "Λωρραίνη" μέσα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά από αιώνες γαλλικών εισβολών και κατοχών, η Λωρραίνη τελικά εκχωρήθηκε στη Γαλλία στο τέλος του Πολέμου της Πολωνικής Διαδοχής (1737). Το 1766 το δουκάτο κληρονομήθηκε από το Γαλλικό Στέμμα και έγινε η επαρχία της Λωρραίνης. Το 1871 μετά τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο το γερμανόφωνο μέρος της Λωρραίνης ενώθηκε με την Αλσατία για να γίνει η επαρχία Αλσατία-Λωρραίνη της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της γαλλικής πλευράς των γάλλο-γερμανικών συνόρων ανήκει στην περιοχή της Λωρραίνης.