Μισέλ ντε Μονταίν
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Μισέλ ντε Μονταίν (εξελληνισμένα Μονταίνιος[1], επίσης Μοντέν και Μονταίνι[2], γαλλ. Michel Eyquem de Montaigne, 28 Φεβρουαρίου 1533 – 13 Σεπτεμβρίου 1592) ήταν Γάλλος δοκιμιογράφος. Θεωρείται ο τελευταίος ουμανιστής της Αναγέννησης αλλά και θεμελιωτής ενός ιδιόμορφου σκεπτικισμού[3] επηρεασμένου από τον ακαδημαϊκό σκεπτικισμό του Πλάτωνα και του Πύρρωνα[4]. Η ιδιομορφία του σκεπτικισμού του έγκειται στη διδασκαλία της πιστιοκρατίας, σύμφωνα με την οποία οι θεμελιώδεις αλήθειες δεν είναι δυνατό να αποδειχτούν μέσω του ορθολογισμού, αλλά είναι δυνατό να τις συλλάβει κανείς μέσω της πίστης. Ο Μονταίν υποστήριξε την αδυναμία του λόγου να αποκαλύψει την αλήθεια, κάτι που γίνεται μόνο με τη χάρη του θεού[5].
Μισέλ Εϊκέμ ντε Μονταίν | |
---|---|
Γέννηση | 28 Φεβρουαρίου 1533 Σαιν Μισέλ ντε Μονταίν, Βασίλειο της Γαλλίας |
Θάνατος | 13 Σεπτεμβρίου 1592 Σαιν Μισέλ ντε Μονταίν, Βασίλειο της Γαλλίας |
Περίοδος | Αναγεννησιακή φιλοσοφία |
Περιοχή | Δυτική φιλοσοφία |
Σχολή | Αναγεννησιακός ουμανισμός, σκεπτικισμός |
Κύρια Ενδιαφέροντα | Ο άνθρωπος |
Αξιοσημείωτες Ιδέες | Το Δοκίμιο |
Επιδράσεις | Οράτιος, Ηράκλειτος, Σέξτος ο Εμπειρικός, Σενέκας ο Νεότερος, Πλούταρχος, Μάρκος Πόρκιος Κάτων |
Επηρέασε | Βολταίρος, Άρθουρ Σοπενχάουερ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ρενέ Ντεκάρτ, Φρίντριχ Νίτσε, Μπλεζ Πασκάλ, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Ζοζέ Σαραμάγκου |
Σύμφωνα με τον Robert Zimmer (Η Πύλη των Φιλοσόφων, εκδ. Κονιδάρη), ο Μονταίν στα Δοκίμια πιστεύει ότι η επίγνωση του εαυτού συνίσταται στην ενσυνείδητη ανάπτυξη των αισθησιακών δυνατοτήτων και όχι στην πνευματική ανάταση που καταλήγει στην κυριαρχία του νου επί των αισθήσεων. Η καλλιέργεια των αισθησιακών και διαισθητικών ικανοτήτων θα βοηθήσει τον άνθρωπο να ξαναβρεί την επαφή του με τη "μητέρα - φύση". Οι σχετικές σκέψεις του Μονταίν ταιριάζουν με στοιχεία από τις ανατολικές διαλογικές διδασκαλίες (βουδισμός, ινδουισμός, ταοϊσμός). Η Καθολική Εκκλησία το 1676 συμπεριέλαβε το βιβλίο Δοκίμια στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων Index. Οι εκκλησιαστικοί λογοκριτές χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι ο καθολικός Μονταίν ήταν στην πραγματικότητα ένας λάτρης της φύσης με την προχριστιανική έννοια.