انتخابات ریاستجمهوری ایالات متحده آمریکا
انتخاباتی برای انتخاب رئیسجمهور در ایالات متحده / From Wikipedia, the free encyclopedia
انتخابات ریاستجمهوری ایالات متحده آمریکا (به انگلیسی: United States presidential election) انتخاباتی غیرمستقیم است برای انتخاب رئیسجمهور و معاون رئیسجمهور که در آن شهروندان ایالات متحده که در یکی از پنجاه ایالت یا در واشینگتن دیسی برای رأیگیری ثبتنام شدهاند رأی خود را نه برای انتخاب مستقیم آن دو منصب که برای انتخاب اعضای کالج انتخاباتی به صندوق میاندازند.[1] اعضای منتخب کالج یا گزینندگان، سپس بهطور مستقیم، به رئیسجمهور آمریکا و معاون رئیسجمهور رأی میدهند که به این رأی رأی الکترال میگویند. نامزدی که اکثریت مطلق آرای گزینندگان یا آرای الکترال (دستکم ۲۷۰ رای از ۵۳۸ رای، از زمانی که متمم بیست و سوم به شهروندان واشینگتن دی.سی. حق رأی اعطا کردهاست) را بهدستآورد رئیسجمهور آمریکا خواهد شد. در صورتیکه هیچیک از نامزدهای ریاست جمهوری، اکثریت مطلق آرا را بهدست نیاورد مجلس نمایندگان آمریکا رئیسجمهور را انتخاب خواهد کرد و اگر هیچیک از نامزدهای معاونت ریاست جمهوری اکثریت مطلق را بهدست نیاورند مجلس سنای ایالات متحده آمریکا معاون رئیسجمهور را برمیگزیند. این سیستم رایگیری در اصل دوم و متمم دوازدهم قانون اساسی آمریکا تعریف شدهاست.
برخلاف انتخابات ریاست جمهوری بسیاری از جمهوریهای سراسر جهان (که تحت نظام ریاستی یا نیمه ریاستی اداره میشوند) که با رأی مستقیم مردم کل کشورشان ("هر نفر یک رأی")رئیسجمهور را انتخاب میکنند ایالات متحده از انتخابات غیرمستقیم (از طریق کالج الکترال) برای انتخاب رئیسجمهور و معاون رئیسجمهور استفاده میکند. به رغم آن که تقریباً همه ایالتها حکم میکنند که برنده اکثریت آرای مردمی در سرتاسر ایالت ("هر نفر یک رأی") همهٔ آرای الکترال را دریافت کند ("برنده همه را میبرد") مواردی مانند انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۸۲۴, ۱۸۷۶, ۱۸۸۸, ۲۰۰۰ و ۲۰۱۶ کالج انتخاباتی برندهای داشت که بیشترین آراء را در انتخابات سراسری کسب نکرده بود؛ اینها انتخاباتهایی بودند که در آن برنده به دلیل تأثیرات عظیم اکثریت نسبی کمتعداد در ایالتهای چرخشی پرجمعیت آراء مردمی را از دست داد.[2][3][4][5][6][7]
الکترال کالج و رویه آن در ماده ۲، بخش ۱، بندهای ۲ و ۴ و متمم دوازدهم (که پس از تصویب آن در سال ۱۸۰۴جایگزین بند ۳ شد) قانون اساسی ایالات متحده وضع شدهاست. تحت بند ۲، هر ایالت به اندازه تعداد کل سناتورها و نمایندگان خود در کنگره آرای الکترال به صندوق میاندازد، حال آن که (طبق متمم بیستوسوم که در سال ۱۹۶۱ تصویب شد) واشینگتن دی سی، به اندازه ایالتی که دارای کمترین رأی الکترال است رأی الکترال دارد؛ یعنی سه رأی. همچنین تحت بند ۲، نحوه انتخاب گزینندگان را قوه مقننه هر ایالت تعیین میکند، نه دولت فدرال. بسیاری از مجالس مقننه ایالتی قبلاً گزینندگان خود را مستقیماً انتخاب میکردند، اما با گذشت زمان همه به استفاده از رأی مردم برای انتخاب گزینندگان روی آوردند. گزینندگان پس از انتخاب عموماً آرای الکترال خود را به نامزدی میدهند که در ایالت آنها اکثریت را به دست آوردهاست، اما ۱۸ ایالت مقرراتی که بهطور خاص به این رفتار بپردازد ندارند. کسانی که رأی مخالف با رأی میدهند با عناوینی چون «گزینندگان عهدشکن» یا «بیتعهد» شناخته میشوند.[8] در دوران مدرن، رأیدهندگان عهدشکن و بیتعهد بر نتیجه نهایی انتخابات تأثیری نداشتهاند، بنابراین نتایج را بهطور کلی میتوان بر اساس رأی مردمی ایالت به ایالت تعیین کرد. افزون بر این، در اکثر مواقع برنده انتخابات ریاست جمهوری آمریکا آرای مردمی ملی را نیز به دست میآورد. از زمانی که همه ایالتها دارای سیستم انتخاباتی بودهند که امروز میشناسیم چهار استثنا وجود داشتهاست. این موارد در سالهای ۱۸۷۶، ۱۸۸۸، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۶ اتفاق افتادند و در همه آنها تفاوت آرای نامزد اول و دوم کمتر از سه درصد بودهاست.
انتخابات ریاست جمهوری هر چهارسال یک بار در سالهایی که بهطور مساوی بر ۴ تقسیم میشوند صرف نظر از اینکه سال مذکور سال کبیسه است یا نهـبا رأیدهندگان ثبتنامشدهای که در روز انتخابات، که از سال ۱۸۴۵ اولین سهشنبه پس از ۱ نوامبر است، رأی خود را به صندوق میاندازند برگزار میشود.[9][10][11] این تاریخ مصادف با انتخابات سراسری سایر رقابتهای فدرال، ایالتی و محلی است. از آنجا که دولتهای محلی مسئول ادارهٔ انتخابات هستند این رقابتها معمولاً همه در یک برگه رای ظاهر میشوند. گزینندگان کالج انتخاباتی پس از آن بهطور رسمی آرای الکترال خود را در اولین دوشنبه پس از ۱۲ دسامبر در پایتخت ایالت خود به صندوق میاندازند. کنگره سپس نتایج را در اوایل ژانویه تأیید میکند و دوره ریاست جمهوری در روز تحلیف آغاز میشود که از زمان تصویب متمم بیستم در ۲۰ ژانویه تعیین شدهاست.
رقابتهای انتخاباتی در آمریکا تقریباً یک سال قبل از رأیگیری آغاز میشود. در این مدت چهار مرحله از انتخابات با فواصل منظم برگزار میشود. روند نامزدی، متشکل از انتخابات مقدماتی و کنوانسیونهای تعیین نامزد، در قانون اساسی مشخص نشدهاست، اما در طول زمان توسط ایالتها و احزاب سیاسی توسعه یافتهاست. این انتخابات اولیه معمولاً بین ژانویه و ژوئن قبل از انتخابات سراسری در نوامبر برگزار میشود، حال آن که کنوانسیونهای تعیین نامزدها در تابستان برگزار میشود. هرچند قانون خاصی برای انتخابات احزاب تدوین نشدهاست، احزاب سیاسی از روند انتخاباتی غیرمستقیمی پیروی میکنند که در آن رأیدهندگان در پنجاه ایالت، واشینگتن دی.سی. و قلمروهای ایالات متحده، به فهرستی از نمایندگان در کنوانسیون تعیین نامزد یک حزب سیاسی رأی میدهند که بعداً این نمایندگان نامزد ریاست جمهوری حزب خود را انتخاب میکنند. سپس هر حزب میتواند یک معاون رئیسجمهور را برای پیوستن به این رقابت انتخاب کند، که یا توسط نامزد نهایی حزب یا با رأیگیری دور دوم تعیین میشود. به دلیل تغییراتی که از دهه ۱۹۷۰ در رابطه با افشای کمکها به کمپینهای فدرال در قوانین مالی مبارزات انتخاباتی ملی ایجاد شد، نامزدهای ریاستجمهوری احزاب سیاسی اصلی معمولاً قصد خود برای شرکت در انتخابات را بهار سال قبل از انتخابات (تقریباً ۲۱ ماه قبل از روز تحلیف) اعلام میکنند.[12]