رخج
From Wikipedia, the free encyclopedia
رُخَج[یادداشت 1] (به فارسی باستان: هَرَئووَتیش، /𐏃𐎼𐎢𐎺𐎫𐎡𐏁 ،/harauvatiš[1]) از ساتراپیهای شرقی شاهنشاهی هخامنشی در اطراف قندهار امروزی بوده که قوم ایرانی رُخَجی[2] در آن سکنی داشتهاست. گاه سرزمین باستانی گنداره، سرزمینی که از نواحی رود کابل تا رود سند وسعت داشته با این سرزمین اشتباه گرفته میشود.
ایالت رخج در خاور فلات ایران قرار داشت و مشتمل بر قندهار امروزی در افغانستان میشدهاست. نخستین بار در فرگرد نخست وندیداد اوستا بنام هَرَخوَیتی و در فهرست سرزمینهای تابع هخامنشیان در سنگنوشتههای هخامنشی بنام هَرَهُوَتیش آمدهاست.
اسکندر مقدونی در سال ۳۲۸ پیش از میلاد، به این سرزمین رسید و رُخّجیها را به اطاعت درآورده و کاپیشهکانیش[3] پایتخت رُخَج را به نامش اسکندریه[4] تغییر نام داد که همان قندهار امروزی است. در متون فارسی و عربی پس از اسلام، این سرزمین را رُخَج مینامیدند.