تاریخ امارات متحده عربی
From Wikipedia, the free encyclopedia
امارات متحده عربی کشوری است که در قسمت شرقی شبه جزیره عرب در سواحل جنوب شرقی خلیج فارس و ساحل شمال غربی خلیج عمان واقع است. امارات از هفت شیخ نشین تشکیل شدهاست و در ۲ دسامبر ۱۹۷۱ به عنوان فدراسیون تأسیس شد. شش نفر از هفت امارت (ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، امالقیوین و فجیره) در آن تاریخ جمع شدهاند. هفتمین، راس الخیمه، در ۱۰ فوریه ۱۹۷۲ به این فدراسیون پیوست. این هفت شیخ در گذشته با اشاره به روابط پیمانی که با انگلیس در قرن نوزدهم برقرار شده بود، به عنوان ساحل دزدان شناخته میشدند.[نیازمند منبع] آثار باستانی کشف شده در امارات، تاریخ سکونت و مهاجرت انسانی را نشان میدهد که در ۱۲۵۰۰۰ سال به طول انجامیدهاست.[1] این منطقه قبلاً محل اقامت مردم ماگان[2] که به سومریها مشهور بود، که با هر دو شهر ساحلی و کارگران معدن برنز و کارخانههای معدنی داخلی کار میکردند. تاریخ غنی تجارت با فرهنگ هاراپان دره ایندوس نیز با یافتن جواهرات و اقلام دیگر مشهود است و همچنین شواهد اولیه گستردهای از تجارت با افغانستان[3] و باختر[4] و همچنین شام وجود دارد.[5]
از دوران عصر آهن و عصر هلنیستی متعاقب آن، این منطقه به عنوان یک مکان تجارت مهم ساحلی باقی ماندهاست. به عنوان یک نتیجه از جنگهای ارتداد، منطقه در قرن ۷ اسلامیسازی شد. بنادر کوچک تجارت در کنار گازهای درونی مانند لیوا، العین و ذید و جامعه قبیله نشین با جمعیت ساکن در مناطق ساحلی همگام بودهاند.[نیازمند منبع]
امروزه امارات متحده عربی کشوری مدرن و صادر کننده نفت است که دارای اقتصاد بسیار متنوعی است و بویژه دبی در یک مرکز جهانی برای گردشگری، خرده فروشی و امور مالی در حال توسعه است، همچنین مرکز بلندترین ساختمان جهان و بزرگترین بندر دستساز در دنیا میباشد. [6]