خداناباوری نو
From Wikipedia, the free encyclopedia
خداناباوری[1] نو، بیخدایی نو یا آتئیسم[2] نو، اصطلاحی ژورنالیستی برای توصیف تفکرات ترویجشده توسط خداناباوران قرن بیست و یکم است. این رویکرد جدید، توسط منتقدان دین و تفکر دینی، توسعه یافتهاست. این جنبش، معمولاً با تفکرات افرادی همچون: ریچارد داوکینز (زیستشناس)، دنیل دنت (فیلسوف)، سم هریس (عصبشناس)، کریستوفر هیچنز (منتقد دین) و ویکتور استنجر پیوند خوردهاست. از چهار تن نخست، تحت عنوان چهار سوار، یاد میشود.[3][4][5] متفکران و نویسندگان مدافع این دیدگاه، اعتقاد دارند که خرافات و دین و بیمنطقی را نباید بهسادگی تحمل کرد؛ بلکه هرگاه تفکر دینی در حکومت و آموزش و سیاست، نفوذ میکند باید با انتقاد و افشاگری، با آن، مقابله کرد.[6]
خداناباوری نو، در انسانگرایی سکولار و خداستیزی، ریشه دارد و اغلب با آن، همپوشانی دارد، به خصوص در انتقاد به آنچه که بسیاری از خداناباوران نو، القا یا آموزش دین به کودکان و استمراربخشی به ایدئولوژیهای فراطبیعی میدانند.