شورش ظفار
شورش و جنگ داخلی در سلطاننشین عمان / From Wikipedia, the free encyclopedia
شورش ظُفار یا انقلاب ظفار یا جنگ داخلی عمان (به عربی: ثورة ظفار یا الحرب فی ظفار یا الحرب الأهلیة العمانیة) به نبرد چپگرایان کمونیست تحت حمایت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و جمهوری خلق چین با حکومت سلطنتی عمان در استان ظفار در شرق این کشور گفته میشود. این نبرد با تأسیس جبهه آزادیبخش ظفار در سال ۱۹۶۲ آغاز شد و با شکست کامل مخالفان در سال ۱۹۷۵ پایان یافت. هدف اصلی شورشیان سرنگونی سلطان عمان (سلطان قابوس) بود، ولی به هدف خود نرسیدند. در نتیجه حکومت عمان وادار به انجام اصلاحات گستردهای در کشور شد.
شورش ظفار | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
سرباز ارتش عمان، ۱۹۷۰ | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
جبهه آزادیبخش ظفار (۶۸–۱۹۶۲) جبهه مردمی برای آزادی خلیج فارس اشغالی (۷۴–۱۹۶۸) جبهه مردمی برای آزادی عمان (۷۶–۱۹۷۴) پشتیبانی توسط: اتحاد جماهیر شوروی چین |
عمان ایران بریتانیا | ||||||
قوا | |||||||
۱۰۰۰ جنگجو (هسته مرکزی) ۵۰۰۰ جنگجوی محلی |
عمان:۱۰٬۰۰۰ نفر شاهنشاهی ایران:۴۰۰۰ نفر بریتانیا:۵۰۰ نفر | ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
شورشیان ظفار: ۱۴۰۰ کشته و ۲۸۰۰ زخمی و اسیر |
ارتش عمان:
۱۸۷ کشته و ۵۶۰ زخمی[نیازمند منبع] |
محمدرضاشاه پهلوی برای حفظ منافع ملیِ ایران و جلوگیری از تسلطِ مائوئیستهایِ عرب در میانهیِ جنگِ سرد بر ورودی تنگه هرمز و خلیج فارس بعنوان مهمترین شاهراه نفتیِ جهان، اقدام به اعزام نیروهای ارتش شاهنشاهی برای حمایت از سلطان قابوس کرد که نتیجهٔ آن موفقیتآمیز بود و باعث پیروزی ارتش عمان و متحدانش شد. عملیاتِ نظامیِ ارتشِ ایران در این جنگ به حدّی مؤثر واقع شد که سلطان قابوس تاج و تخت خود را مدیون ایران میدانست. نزدیکیِ این کشور با ایران از آن زمان و بر همین اساس شکل گرفت و تا به امروز نیز ادامه دارد.[1]