طغرل بیک
نخستین سلطان سلجوقی و بنیانگذار دودمان سلجوقیان / From Wikipedia, the free encyclopedia
طغرل بیک ابوطالب محمد بن میکائیل (۳۸۵ ه.ق / ۹۹۳ م – ۲ رمضان ۴۵۵ ه.ق / ۴ سپتامبر ۱۰۶۳ م) پایهگذار امپراتوری سلجوقی بود که از ۴۲۹ تا ۴۵۵ ه.ق بر قلمرویی مشتمل بر ماوراءالنهر، خراسان بزرگ، فلات ایران و سرزمینهای همجوار همچون قفقاز جنوبی، عراق، بخشی از آناتولی و نیز قسمتی از ارمنستان بزرگ حکومت کرد. سلجوقیان تحت سلطنت او، با ایجاد تسلط سیاسی بر خلافت عباسی در بغداد، رهبری جهان اسلام را به دست گرفتند.[1]
طغرل بیک | |||||
---|---|---|---|---|---|
بیگ | |||||
نخستین سلطان امپراتوری سلجوقی | |||||
سلطنت | ۴۲۹ – ۴۵۵ ه. ق ۱۰۳۷ – ۱۰۶۳ م | ||||
پیشین | تأسیس امپراتوری | ||||
جانشین | آلپارسلان | ||||
زاده | جند (شهر) فرارود ۳۸۵ ه. ق ۹۹۳ م | ||||
درگذشته | ۲ رمضان ۴۵۵ ه. ق ۴ سپتامبر ۱۰۶۳ م تجریش | ||||
آرامگاه | |||||
| |||||
دودمان | سلجوقی | ||||
پدر | میکائیل ایل قنق |
سلجوقیان پس از مرگ رهبران خود یعنی اسرائیل و میکائیل، به فرمان طغرل درآمدند و تحت رهبری او و برادرش چغری بیک به گسترش قلمروی خود پرداختند. طغرل در سال ۴۲۹ ه.ق (۱۰۳۷ م) از سوی بزرگان سلجوقی بهعنوان سلطان برگزیده شد و به نام او خطبه خوانده شد. پس از مرگ محمود غزنوی و قدرتگیری سلطان مسعود، سلجوقیان به رهبری طغرل، در چند مرحله با غزنویان جنگیدند که سرانجام با پیروزی سلجوقیان در نبرد دندانقان در سال ۴۳۱ ه.ق، طومار غزنویان در خراسان بزرگ و نواحی اطرافش پیچیده شد و سلجوقیان بهعنوان قدرتی جدید وارد فلات ایران شدند. در این میان، طغرل با استقرار در نیشابور بهعنوان پایتخت، مشغول به گسترش سرزمین خود به کمک برادر و خویشانش شد و سلسلهٔ سلجوقیان را پایهگذاری کرد. طغرل پس از نبرد دندانقان، با همراهی با سران سلجوقی در ارسال نامهای به نزد القائم بامرالله، خلیفهٔ عباسی، و درخواست منشور حکومت و دریافت پاسخ مساعد خلیفه، آغازگر رابطهای مهم میان دو حکومت شد. او در فاصله سالهای ۴۴۶–۴۳۲ ه.ق، با توسل بر لشکرکشی و اعمال زور و یاری ابراهیم ینال، مناطق وسیعی از سرزمین ایران شامل عراق عجم و جبال را تصرف کرد و به حکومت آل بویه در این سرزمین پایان داد. او در پی فتح ری و بازسازی آن، این شهر را پایتخت خویش قرار داد؛ اما پس از تسخیر اصفهان در سال ۴۴۳ ه.ق، اصفهان را به پایتختی خویش برگزید. سپس او با حمله به آذربایجان، این سرزمین را تحت فرمان خود درآورد و در ادامه، با لشکرکشی به ارمنستان بیزانس و سرزمینهای روم شرقی، قلمروی سلجوقیان را گسترش داد.
طغرل در سال ۴۴۷ ه.ق، با قبول دعوت خلیفه عباسی برای سفر به بغداد، صفحهٔ جدیدی را در روابط سلجوقیان و عباسیان گشود و با سلسله اقداماتش در آنجا، جایگاهی بلندی را بهدستآورد. وی در بین سالهای ۴۵۱–۴۴۷ ه.ق، با به بند کشیدن ملک رحیم بویهای، حکومت آل بویه در عراق عرب را برانداخت و خطبه به نامش در آن مناطق خوانده شد؛ سپس او به بازسازی بغداد پرداخت و با ازدواج دختر چغری بیک با خلیفه، روابط حکومتش را با خلافت عباسی مستحکم کرد. سپس ناحیه جزیره را نیز تصرف نمود. او طغیان دوبارهٔ برادرش ابراهیم ینال را با شکست و کشتنش در نبرد، درهم کوبید. سپس به جنگ ارسلان بساسیری، امیر حامی خلافت فاطمیان، رفت و وی را نیز سرکوب نمود. طغرل در فاصله سالهای ۴۵۵–۴۵۲ ه.ق، با وجود مخالفت خلیفه، با دختر خلیفه ازدواج کرد که البته با اتفاقات و مشکلات فراوانی انجام شد و سرانجام طغرل در سال ۴۵۵ ه.ق بدون جانشین درگذشت و سرزمین پهناوری را برای آیندگان بر جای گذاشت.
طغرل را شخصیتی مذهبی معرفی کردهاند که بناهای متعددی، از جمله، مسجد و مدرسه ساخت و با تعصبی که در مذهب حنفی داشت، به همراه وزیرش عمیدالملک کندری، عرصه را بر دیگر مذاهب اسلامی تنگ کرد. برخی منابع، او را دارای شخصیتی عادل و بیزار از خونریزی معرفی نمودهاند؛ هر چند در برخی منابع دیگر نیز به رفتارهای ظالمانه و ناشایست او و سپاهیانش اشاره شدهاست. یکی از عوامل موفقیت طغرل، شخصیت عمیدالملک کندری بود که با ارائهٔ راهنمایی و ایدههای ایرانشهری خویش، سهم فراوانی در پیشرفت طغرل داشت.
میراث طغرل، ایدهٔ حکومتی اوست که از ترکیب نظام سیاسی ترکان با نظام ایرانشهری و کسب مشروعیت مذهبی از سوی خلافت عباسی پدید آمده بود و با معرفی یک تن بهعنوان قدرت مطلق و برتر، باعث پدیدار شدن مقام سلطان در قالبی جدید، با اختیار و اقتدار فوقالعادهای بود که حتی بر قدرت دنیوی خلیفه سایه انداخته، و تنها زعامت روحانی او را به رسمیت میشناخت. تأثیر این اقدام طغرل در تصمیمگیریها و درخواستهای مرتبط با خلیفه قابل مشاهده است که خلیفه را به دلیل محدودیت قدرت، و وابستگیاش به طغرل، به قبول تمام خواستههای وی مجاب میکرد و حتی قدرت مخالفتش را سلب مینمود که این امر را میتوان به علت وجود دیوانیان و وزیر ایرانی در دستگاه حکومتی طغرل دانست.