قمرهای مشتری
قمرهای سیارهٔ مشتری / From Wikipedia, the free encyclopedia
ماههای مشتری سیاره غولآسای مشتری دارای 95 قمر شناختهشدهاست.[1][2]بر این اساس مشتری دارای بیشترین تعداد قمر با مدار به نسبت پایدار در منظومه شمسی است.[3] بزرگترین و پرجرمترین این قمرها چهار قمر گالیلهای هستند، که به صورت مجزا در سال ۱۶۱۰ میلادی توسط گالیلئو گالیله و زیمون ماریوس کشف شدند و برای بشر اولین اجرام کشف شدهای بودند که در مدار زمین یا خورشید قرار نداشتند. در اواخر قرن نوزدهم، تعدادی دیگر از قمرهای کوچکتر مشتری کشف شدند و بر روی آنها اسامی معشوقهها، فتوحات و دختران خدای روم ژوپیتر یا معادل یونانی آن زئوس گذاشته شد. قمرهای گالیلهای با اختلاف پرجرمترین اجرام در مدار مشتری هستند، در حالی که دیگر ۶۵ قمر این سیاره به همراه حلقههای آن با یکدیگر ۰٫۰۰۳٪ از کل جرم مداری این سیاره را تشکیل میدهند.
هشت قمر از ماههای مشتری، ماه معمولی دارای حرکت موافقگرد و مدار دایرهای و بدون انحراف مداری چندانی نسبت به خط استوایی مشتری هستند. ماههای گالیلهای به دلیل داشتن جرم سیارهای کافی، دارای شکل تقریباً کروی هستند و اگر در مداری مستقیم به دور خورشید قرار داشتند، سیاره کوتوله محسوب میشدند. چهار ماه معمولی دیگر بسیار کوچکتر و به مشتری نزدیکترند که نقش منبع گرد و غبار تشکیلدهندهٔ حلقههای مشتری را دارند. دیگر ماههای مشتری قمر نامنظمی هستند که حرکت موافقگرد و مخالفگرد و انحراف و خروج از مرکز مداری بالایی دارند و در فاصلهای دورتر در مدار مشتری قرار گرفتهاند. این قمرها احتمالاً از مدار خورشیدی توسط مشتری جذب شدهاند. از این قمرهای نامنظم هنوز هجده قمر نامگذاری نشدهاند.