هونمینجانگام
From Wikipedia, the free encyclopedia
هونمینجانگاِم (کرهای: 훈민정음; هانجا: 訓民正音; با معنیِ تحتالفظیِ «واجهای درست برای آموزش مردم») رسالهای تاریخی است که یک خط کاملاً تازه و بومی را برای زبان کرهای معرفی میکند.این خط در ابتدا پس از انتشار با همین نام شناخته شد اما بعدها با نام هانگول شناخته شد. در اصل شامل ۲۸ نویسه به گونهای بود تا مردم عادی و بیسواد در هانجا (نویسههای چینی) هم بتوانند به آسانی و دقت، خواندن و نوشتنِ زبان کرهای را بیاموزند. چهار حرف از این ۲۸ نویسه با گذر زمان از کاربرد افتادند. املای نخستینِ عنوان رساله، 훈〮민져ᇰ〮ᅙᅳᆷ با تلفظِ «Húnminjyéongʼeum» (و در نسخهٔ کرهٔ شمالی Húnminjyéonghʼeum) بود.
هونمینجانگام | |
نام کرهای | |
---|---|
Hunminjeongeum | |
هانجا | |
لاتیننویسی اصلاحشده | Hunminjeong(-)eum |
مککیون–ریشاور | Hunminjŏngŭm |
هونمینجانگاِم در شمارهٔ صد و دویِ «سالنامه پادشاه سجونگ» چاپ شد و هماکنون، تاریخ انتشار رسمیِ فرضی آن، نهم اکتبر ۱۴۴۶، در کرهٔ جنوبی، روز هانگول است. برخی گزارشهای تاریخی، اختراع این خط را در بیست و پنجمین سالِ سلطنت سجونگ (۱۴۴۳–۱۴۴۴) میدانند. یونسکو نسخه خطیِ این رساله به سالِ ۱۴۴۶ را که در حافظه جهانی گنجاند.[1]