وکیل
From Wikipedia, the free encyclopedia
نماینده یا جانشین کسی است که از طرف شخص دیگری - حقوقی یا حقیقی - به موجب عقد وکالت برای انجام کاری مأمور میشود.[1] وکیل در موضع دفاع، از تامینات شغل قضا برخوردار است و شخصاً امکان مبادرت به تجارت ندارد چون خلاف شان اوست. حرفه وکالت از آثار مترتبه بر تجارت، پیروی نمیکند و بدین جهت، وکالت را نمیتوان یک کسب و کار تلقی کرد.[2][3] موید این حقیقت قانونی، سیاستهای کلی نظام در امور قضایی است که وکالت را در زیرمجموعه امور قضایی آوردهاست و در قانون اساسی نیز در فصل سوم یعنی فصل حقوق ملت ذکر شدهاست و از اصل چهل و چهار مستثنی است.
پیشه | |
---|---|
نامها | وکیل، مدافع،قوی،دایی،محسن شاهی، دادخواه، دادگستر، وکیل مدافع، وکیل دادگستری |
زمینههای فعالیت | حقوق |
توصیف | |
مهارتها | مهارتهای تحلیلی تفکر نقادانه حقوق پژوهش حقوقی توانمندیهای کلامی و نوشتاری اخلاق حقوقی |
تحصیلات موردنیاز | حقوق |
زمینه کاری | دادگاه، حکومت، مؤسسه حقوقی، سازمان مردمنهاد، کمک حقوقی، ابرشرکت مسئولان حقوقی شرکتها |
کارهای وابسته | دادیار، قاضی، حقوقدان، مدافع، وکیل مدافع، دادستان، استاد حقوق، دفتر اسناد رسمی، دادرس، سیاستمدار، مشاور حقوقی شرکتهای تجاری و سازمانها |
وکیل،
وکالت یک عقد جایز است که در چارچوب مقررات قانون مدنی منعقد میشود و طرفین آن وکیل و موکل نامیده میشوند. میتوان برای وکیل انتخابی حد و مرزی مشخص کرد که در چه زمینهای اجازه وکالت از طرف موکل دارد و در چه زمینهای خود شخص باید برای آن کار حضور داشته باشد.
نایب السلطنه را در دوره دودمان صفویان «وکیل» میگفتند و عنوان «وکیل الرعایا» هم از همینجا برخاسته است.