Educación
desenvolvemento intencional da aprendizaxe / From Wikipedia, the free encyclopedia
Educación (do latín educare, "guiar", e educere, "extraer") pode definirse como:[1]
- Proceso bidireccional polo que se transmiten coñecementos, valores, xeitos e formas de actuar. Prodúcese a través da palabra, a imaxe etc., estando presente en todas as accións, sentimentos e actitudes humanas, e sendo a imitación moitas veces un fenomenal instrumento educativo.
- Proceso de inculcación e asimilación cultural, moral e de conduta. Así, a través da educación, as novas xeracións asimilan e aprenden os coñecementos, normas de conduta, xeitos de ser e formas de ver o mundo de xeracións anteriores, creando ademais outros novos.
- Proceso de socialización dos individuos dunha sociedade.
Educación | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
|
Tamén se chama educación ó resultado deste proceso, que se materializa na serie de habilidades, coñecementos, actitudes e valores adquiridos.
A educación é a transmisión de coñecementos, habilidades e trazos de carácter. A súa definición exacta é controvertida e existen desacordos sobre cales son os obxectivos da educación e ata que punto a educación diferénciase do adoutrinamento por fomentar o pensamento crítico. Estes desacordos afectan á forma de identificar, medir e mellorar as formas de educación. O termo "educación" tamén pode referirse aos estados mentais e calidades das persoas educadas e ao ámbito académico que estuda os fenómenos educativos.
A educación pode ter lugar en contextos formais ou informais. A educación formal ten lugar nun marco institucional complexo, como as escolas públicas. A educación non formal tamén está estruturada, pero ten lugar fora do sistema escolar formal. A educación informal é a aprendizaxe non estruturada a través de experiencias cotiás. A educación formal e a non formal divídense en niveis. Inclúen educación infantil, educación primaria, educación secundaria e logo a universidade ou instituto. Outras clasificacións céntranse no método de ensino, como a aprendizaxe centrada no profesor e a aprendizaxe centrada no alumno. As formas de educación tamén poden distinguirse por materias, como educación científica, educación lingüística e educación física.
A educación socializa aos nenos na sociedade mediante o ensino de valores culturais e normas. Dótaos das habilidades necesarias para converterse en membros produtivos da sociedade. Deste xeito, estimula o crecemento económico e aumenta a concienciación sobre problemas globais. As institucións organizadas inflúen en moitos aspectos da educación. Por exemplo, os gobernos establecen políticas educativas para determinar cando se imparten as clases, que se ensina e quen pode ou debe asistir. As organizacións internacionais, como a UNESCO, influíron na promoción da educación primaria para todos os nenos.
Son moitos os factores que inflúen no éxito da educación. Os factores psicolóxicos inclúen a motivación, a intelixencia e a personalidade. Os factores sociais, como o status socioeconómico, a etnia e o xénero, adoitan estar relacionados coa discriminación. Outros factores son o acceso á tecnoloxía educativa, a calidade do profesorado e a participación dos pais.
O principal campo que investiga a educación denomínase ciencias da educación. Examina que é a educación, que obxectivos e efectos ten e como mellorala. Os estudos educativos teñen moitos subcampos, como a filosofía da educación, a psicoloxía da educación, a socioloxía da educación, a economía da educación e a educación comparada. Tamén a trata a historia da educación. Na prehistoria, a educación dábase de maneira informal a través da comunicación oral e a imitación. Co auxe das civilizacións antigas, inventouse a escritura, e a cantidade de coñecementos creceu. Isto provocou un cambio da educación informal á formal. Ao principio, a educación formal estaba ao alcance principalmente das elites e dos grupos relixiosos. A invención da imprenta no século XV fixo que os libros estivesen máis ao alcance de todos. Isto aumentou a alfabetización xeral. A partir dos séculos XVIII e XIX, a educación pública adquiriu maior importancia. Isto levou ao proceso mundial de poñer a educación primaria ao dispor de todos, gratis, e obrigatoria ata certa idade.
O proceso educativo pódese dar a través da investigación, o debate, a narración de contos, a discusión, o ensino, o exemplo e a formación en xeral. A educación non só se produce a través da palabra; pode estar presente en toda experiencia. Xeralmente, a educación levase a cabo baixo a dirección das figuras de autoridade: os pais, os educadores (profesores ou mestres),[2][3] pero os estudantes tamén poden educarse a si mesmos nun proceso chamado aprendizaxe autodidacta.[4] O conxunto de persoas que teñen un protagonismo activo na educación reciben o nome de Comunidade Educativa. Calquera experiencia que teña un efecto formativo na forma en que un pensa, sente ou actúa pode considerarse educativa.
Ao concluír a formación expídese un comprobante ou certificado de estudos, que permite acceder a un nivel máis avanzado. Existe unha educación coñecida como non formal (non escolarizada) pola que, a diferenza da formal, non se recibe un certificado que permita acceder a un novo nivel educativo ao terminar a formación; normalmente, os lugares que ofrecen a educación non formal, son os centros comunitarios, institucións privadas ou organizacións civís, pero principalmente adóitase dar na familia ou contornas non institucionalizadas, como mesmo pode ser Internet.
O dereito á educación foi recoñecido por moitos gobernos. A nivel global, o artigo 13 do Pacto Internacional de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais de 1966 das Nacións Unidas recoñece o dereito de toda persoa á educación.[5] Aínda que na maioría dos lugares ata unha certa idade a educación sexa obrigatoria, ás veces a asistencia á escola non o é, e unha minoría dos pais elixen a escolarización en casa, ás veces, coa axuda da educación en liña.