Պյութագորասականություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Պյութագորասականություն, կրոնական փիլիսոփայական ուսմունք է, որն առաջացել է Հին Հունաստանում՝ Ք. ա. VI—IV դարերում։ Անվանումն ստացել է իր նախահայր՝ Պյութագորասի պատվին։
Իր հետևերդների շրջանակում նա ինքն էր առանձնացնում հիմնական խմբի պյութագորասականներին (իրական հետևորդներին), մնացածին անվանում էր՝ պյութագորիստներ, որոնք դրսևորում են արտաքին եռանդ[1]։