Pluto (deus)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Pluto,[1] sive Pluton[2] (Graece Πλούτων), in mythologia Graeca et Romana est deus inferorum, qui Graece etiam Ἅιδης (Hades), Latine Dis Pater et Orcus appellabatur. Pluto, a voce πλοῦτος 'divitia' deductum, per euphemismum circa 500 a.C.n. creatum est.[3]
Vide etiam paginam discretivam: Pluto.
Pluto est filius Saturni (Croni), qui Plutonem infantem comedit, et Opis (Rheae), itaque frater Iovis, Neptuni, Iunonis, Vestae, Cererisque. Proserpinam, neptem Plutonis, filiam Cereris in matrimonium duxit; in Orco habitat, sed interdum in Vesuvio monte habitare putatur.
Pluto primo deus divitiarum est, ideo "Dis" (a nomine dives) appellatur. Deus inferorum factus est quod pretiosa metalla subterranea (ubi mortui habitare credebantur) fodiuntur. Dominus autem Tartari est.