Główna siedziba królestwa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Główna siedziba królestwa (łac. sedes regni principales) – gród (początkowo) lub miasto (później) monarchii wczesnopiastowskiej o funkcji stolicy państwa[potrzebny przypis] w okresie między wiekiem X a końcem wieku XIII. Od koronacji Władysława I Łokietka w 1320 funkcję tę pełnił Kraków.
Łacińskiego zwrotu użył po raz pierwszy Gall Anonim w swojej kronice, wymieniając trzy główne siedziby królestwa: Wrocław, Kraków i Sandomierz[1].
Boleslaus vero, in Wratislaw, et in Cracovia, et in Sandomir, sedes regni principales obtinuat.
Ośrodkami władzy, w których w różnych okresach rezydowali władcy Polski, były zapewne Gniezno, Poznań, Ostrów Lednicki, Kalisz, Giecz, Kruszwica, Wrocław, Kraków, Sandomierz, Wiślica, Przemyśl, Płock, Włocławek i Gdańsk[2][3].